ရင္ေခါင္းမွ တင္းၾကပ္မႈမ်ား တေျဖးေျဖး လည္ေခ်ာင္း၀သိုု႔ စိုု႔တက္လာ၏။ ျပင္းထန္စြာ စိုု႔တက္မႈေၾကာင့္ မ်က္၀န္းမွပင္ မ်က္ရည္စမ်ား ရစ္၀ဲလာသည္။ မ်က္ႏွာတြင္္္ နာၾကည္းမႈ၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈမ်ား ေရာေထြးလ်က္ တင္းမာခက္ထန္ေနသလိုု စိတ္မွာက ေဒါသ၊ အားမလိုု အားမရမႈနဲ႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ မေၾကနပ္မႈမ်ား သိပ္သီးစြာ သိုုေလွာင္ထားရေပသည္။တိုုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ တိုုက္လာခဲ့သူတစ္ေယာက္ ဒီပြဲတြင္ ရင္ဘတ္ႀကီး ပြင့္တြက္သြားေလၿပီ။
မ်က္ရည္စမ်ားသည္ မ်က္၀န္းထဲမွ ခုုန္တြက္လာၾက၏။ ခႏၵာကိုုယ္တစ္ခုုလုုံး ငလ်င္လႈပ္ေနသည္ဟုု ခံစားေနရသည္။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားလည္း ထိုုးေထာင္လာသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား မရွိေသာ္လည္း လက္ကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ စုုတ္ထားမိသည္။
အရာအားလံုုးတိုု႔သည္လည္း မႈံန္၀ါးသြား၏။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္လံုုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္လည္း မသိႏိုုင္ေတာ့ေခ်။ သိုု႔ေသာ္ မသိစိတ္၏ ဖမ္းယူထားသည့္ မွတ္တမ္းမ်ားသည္ကား ပီသစြာ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနေပေတာ့သည္။
“ျပည္သူမ်ား အာဇာနည္ကုန္း ခ်ီတက္ေနၾကပံုု”
“အန္အယ္လ္ဒီဌာနခ်ဴပ္ေရွ႕က လူထု၏ အာဇာနည္ေန႔ျမင္ကြင္းႏွင့့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတိုက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကး႐ုပ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္း ဓါတ္ပံုုမ်ား”
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္၏ အာဇာနည္ေန႔ မိန္႔ခြန္းသံ”သည္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျပန္႔လြင့္ေနစဥ္
က်ေနာ္သည္ကား ကြန္ျပဴတာေရွ႕၌ပင္ ….. …..။
ၿငိမ္းစုု Wednesday, July 20, 2011
Wednesday, July 20, 2011
မ်ဳိ မခ်လိုုက္ရေသာ ရသ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment