ေမ့လို႔မရေသာ ျမင္ကြင္းႏွစ္ရပ္

က်ေနာ္တို႔သားအဖသံုးေယာက္ R.I.Tအုတ္႐ိုးကိုေက်ာ္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္ေတာ့ သံုးနာ ရီခဲြေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ အရာအားလံုးသည္ အသက္မရွိသည့္အလား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္လ်က္ရွိသည္။ ထို႔အတူ မတရားပစ္ခတ္ထားေသာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ား၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ျမဴမ်ားဖုန္းလႊမ္းထားသလို ျဖစ္ေနသည္။

ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ေရးမ၀ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုး၏ အေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ မ်က္လံုးမ်ားက သိပ္မဖြင့္ခ်င္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ မနည္းသတိထား၍သြားေနရသည္။ နည္းနည္းစိတ္ခ်ရသည္က ဒီလမ္းသည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေန႔တိုင္းသြားေနက်လမ္းျဖစ္၍ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘာရွိသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကို အၾကမ္းဖ်င္းသိေနၾကသလို အိမ္မွာေမြးထားေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကလည္း ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႔ေနၾက။

လွမ္းေလ်ာက္ရင္း အေမေျပာလိုက္သည့္စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

'ညက ေက်ာင္းသား ေတြဆႏၵျပတဲ့အသံမ်ားၾကားရေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ပစ္ခတ္သံေတြလည္း ဆက္တိုက္ၾကားရေၾကာင္း၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ား အသံုးျပဳထားသည္မွာ ရပ္ကြက္ထဲ(အေရွ႕ႀကိဳ႕ ကုန္း)အထိပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္းဆိုလ်င္ အေျခအေနေကာင္းမည္မထင္ေၾကာင္းႏွင့္ စာ ေမးပဲြသြားေျဖဖို႔အတြက္ ေစာေစာသြားဖို႔အေၾကာင္း'ေျပာသည္။

ထို႔ေနာက္ အေမကထပ္ေျပာသည္မွာ 'အကယ္၍ လမ္းမွာ အခက္အခဲတစံုတရာေတြ႔ခဲ့လ်င္ ဘုရား တရားကို အာ႐ံုျပဳလ်က္ ေအးေအးေဆးဆးေျဖရွင္းရန္'ႏွင့္ "အေမကိုယ္တိုင္လည္း ဘုရားေရွ႕တြင္ ေဘးမသီရန္မချဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးမည္…"ဟု အားေပးစကားေျပာပါ သည္။

"သားႀကီး၊ ျဖည္းျဖည္းသြားကြ။ ေခ်ာ္လဲဦးမယ္…"

ေလာေလာ ေလာေလာသြားတက္ော က်ေနာ့္ကို ေခ်ာ္လဲမည္စိုး၍ သတိေပးလိုက္ေသာ အေဖ့စကားသံၾကားမွ အေတြးမ်ားရပ္သြားသည္။

အေဖ့စကားသံလည္းအဆံုး အိမ္ကေခြးႏွစ္ေကာင္၏ေဟာင္သံႏွင့္အတူ-

"လူသံၾကားတယ္ေဟ့။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြလားမသိဘူး…"ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား အခ်င္းခ်င္း လွမ္းသတိေပးသံကို အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရသည္။

ထံုးစံအတိုင္း ေနရာတကာစပ္စပ္စုစုႏွင့္ ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားတက္ေသာက်ေနာ္က-

"က်ေနာ္တို႔ပါ။ ေက်ာင္း သားေတြပါ…"ဟု အသံျပဳရင္း အသံၾကားလိုက္ေသာဘက္သို႔ မ်က္လံုးကို မနည္းျပဴးၿပဲ၍ ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ပထမဆံုးေတြ႕လိုက္ရသည္က က်ေနာ့္ေဘးနားကေန ျဗဳန္းဆိုေပၚထြက္လာေသာ အကိုႀကီး(R.I.T)ေက်ာင္း သားႀကီး)တေယာက္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ေရာ၊ က်ေနာ့္ ေခြးပါလန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဟိုေနရာသံုးေလးေယာက္ ဒီေနရာသံုးေလးေယာက္ႏွင့္ စုစုေပါင္း အေယာက္အစိတ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ အတိအက်ေတာ့မသိ။ ပထမဦး ဆံုးစေတြ႔ေသာအကိုႀကီးက-

"ငါ့ညီ၊ မင္းေခြးေတြကို ထိန္းပါဦး…"

'ဟုတ္ကဲ့…'ဟု ျပန္လည္ေျဖၾကားၿပီး က်ေနာ့္ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းတားလိုက္သည္။

ထိုအကိုႀကီးက-

"ငါ့ညီတို႔က ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ။ ဘယ္အထိေတာင္သြားရမွာမို႔လို႔ ေစာေစာစီးစီးထြက္လာရ တာလဲ…"ဟု ေမးပါသည္။

သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေမးေသာ ထိုအကုိႀကီး၏ မ်က္လံုးမွာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရဲတြက္၍ေနပါသည္။ ထို႔အတူ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔ မ်က္လံုးကို လက္ကိုင္ပု၀ါႏွင့္ မၾကာခဏအုပ္ေနရသလို က်ေနာ္တို႔ကလည္း ထိုအကိုႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ႏိုင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မ်က္ရည္ယိုဗံုး၏အေငြ႔မ်ားမွာ (R.I.T) ေက်ာင္းေရွ႕ အ၀င္အ၀ဂိတ္နားေရာက္ေလေလ ပို၍မ်ားျပားေလျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ကစတင္၍ 'က်ေနာ္တို႔သည္ အ.ထ.က ၂ ဗိုလ္တေထာင္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီေန႔သည္ အတန္းတင္စာေမးပဲြ စတင္ေျဖရမည့္ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားေျဖရန္အလို႔ငွာ ထြက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း' ေျပာ၍ ကားဂိတ္သြားခြင့္ျပဳရန္ ခြင့္ေတာင္းပါသည္။

ထိုအခါ အကိုႀကီးတေယာက္က "ညက ငါတို႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ (အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္း)ကလူေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရာမွစၿပီး လူအင္အားမ်ားလာကာ စစ္ေခြး(ထို ေခတ္တုန္းက မ.ဆ.လ၏ လံုထိန္းတပ္ဖဲြ႕ကို 'စစ္ေခြး'ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းပါသည္)မ်ား၏ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ငါတို႔ေက်ာင္းသားတဦး က်ဆံုးသြားေၾကာင္း၊ ထိုကိစၥကိုမေက်နပ္လို႔ ယၡဳအထိဆႏၵျပေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ မာစတာဂ်စ္တစီးကို မီး႐ႈိ႕ထားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ စစ္ေခြးမ်ား လက္နက္အျပည့္အစံုႏွင့္ ေစာင့္လ်က္ရွိေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကားလမ္းမ်ားပိတ္ထားမွာျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စာေမးပဲြသြားေျဖဖို႔အတြက္ လြယ္မည္မထင္ေၾကာင္း" စိုး ရိမ္ပူပန္ေသာ စိတ္ႏွင့္တားပါသည္။

ဤေနရာတြင္ တခုတင္ျပလိုသည္မွာ စာေမးပဲြသြားေျဖရျခင္းအေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလ်င္ က်ေနာ္တို႔မိသားစုသည္ ထိုအခ်ိန္တုန္းက မ်က္ႏွာမဲြ'နင္းျပား' ဆင္းရဲ သားလူတန္းစားမ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္ကမခ်မ္းသာခဲ့ေပမဲ့ ယၡဳေရာဟုဆိုလ်င္ 'ထိုနည္းလည္းေကာင္း'ဟုေျပာရပါလိမ့္မည္။ (သနားေအာင္ ငိုျပေနျခင္းမဟုတ္ပါ)သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုမွာခ်မ္းသာသည္က-အမွန္တရားကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ထိုအမွန္တရားအတြက္ မမွန္ေသသူမ်ား၏ဖိႏွိပ္မႈအေပၚ အညံ့မခံအ႐ႈံးမေပးဘဲ ရင္ဆိုင္တြန္း လွန္တတ္ေသာ ဇဲြသတၱိႏွင့္မာန။

ထိုကိစၥႏွင့္ 'စာေမးပဲြသြားေျဖမည့္အေၾကာင္း ဘာဆိုင္လို႔တုန္း'ဟု ေမးစရာရွိႏိုင္ပါသည္။ အေျဖမွာ 'က်ေနာ့္အား အတန္းတင္စာေမးပဲြက်မွသိမည္'ဟုေျပာေသာ အတန္းပိုင္ဆရာမ၏စကားကုိ မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖာ္ျပရလ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ေက်ာ္ေဇာ(ယၡဳၾသစေၾတးလ်ေရာက္ေနသူ)လူရည္ခၽြန္အေ႐ြးခံရမႈအေပၚ အတန္းပိုင္ဆရာမ၏ 'လိုတရ'တပည့္ေက်ာ္(နာမည္မေဖာ္ျပေတာ့ပါ)က မေက်နပ္သျဖင့္ သက္သက္မဲ့ျပသနာရွာကာ ကြန္ပါခၽြန္ႏွင့္ ေပါက္ရာမွစပါသည္။

ကံေကာင္း၍ မ်က္လံုးမကန္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာကေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥကို အတန္းပိုင္ဆရာမသိေသာအခါ 'က်ေနာ္မေကာင္းလို႔'ဟု ေျပာ၍ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအထိေရာက္ၿပီး မိဘေခၚခိုင္းသည့္အထိျဖစ္ၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ဟိုဘက္မိဘမ်ားက ေက်ရာေက် ေၾကာင္းေတာင္းပန္သျဖင့္ ျပသနာရွင္းသြားေသာလည္း အတန္းပိုင္ဆရာမက မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲ တြင္"အတန္းတင္စာေမးပဲြက်မွသိမည္"ဟု ႀကိမ္းေသာေၾကာင့္ သြားေျဖျခင္းျဖစ္သည္။

ခုနကအေၾကာင္းကိုဆက္ရလ်င္ ထိုေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ေျပာေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္မို႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္သြားရမွာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုသြားရမည္လဲဆိုသည့္အခ်က္ကိုပဲ အဓိကထား၍ စဥ္းစားခဲ့ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးရရွိသည့္အေျဖမွာ က်ဳိက္ကလား(ခ၀ဲျခံ)ဖက္မွျဖတ္ထြက္လ်င္ အဆင္ေျပႏိုင္ေၾကာင္းသိရသည့္အတြက္ အဲဒီ့ဘက္သို႔သြားရန္ သားအဖသံုး ေယာက္စလံုး ေျခလွမ္းျပင္ရေတာ့သည္။

ထိုအခါ ပထမဦးဆံုးစေတြ႔ခဲ့ေသာ အကိုႀကီးက-

"ငါညီ၊ မင္းတို႔အေနနဲ႔ မျဖစ္မေနစာေမးပဲြသြားေျဖမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မွာလိုက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အကိုတို႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို စစ္ေခြးေတြပစ္သတ္လို႔ က်ဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဒီကိစၥအတြက္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာေစခ်င္တယ္။ အကယ္၍ အကိုတို႔ဆႏၵျပခဲ့ရင္ ငါ့ညီတို႔ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ေစခ်င္္တယ္။ ပိုၿပီးသံသယရွင္းေအာင္ အကိုတို႔ ေက်ာင္းသားက်ဆံုးခဲ့တဲ့ေနရာလိုက္ျပမယ္…"ဟုေျပာသည္။

ထို႔ေနာက္ က်ဆံုးသြားေသာ 'ကိုဖုန္းေမာ္'(ထိုအခ်ိန္က က်ဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္းသား၏အမည္မွာ 'ကိုဖုန္းေမာ္'ဟုမသိခဲ့ပါ)ေနရာကို လိုက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚပါသည္။

က်ေနာ္တို႔မၾကည့္ရဲပါ။ ၾကည့္ႏိုင္ေလာက္သည့္အင္ အား(သတိၱ)မရွိပါ။ က်ေနာ္ၾကည့္မိသည္က နာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ေျပာေနေသာ ထိုအကိုႀကီး၏မ်က္လံုးကိုသာျဖစ္သည္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရပါ။ ထိုေၾကာင့္ 'မ ၾကည့္ေတာ့ဘူး'ဟုေျပာၿပီး၊ "မွာလိုက္သည့္စကားကိုေတာ့ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာပါမည္"ဟု ကတိေပးခဲ့ကာ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္မည့္ က်ဳိက္ကလားဖက္သို႔ သားအဖသံုးေယာက္စလံုး ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ႏွင့္ ေလ်ာက္ၾကပါသည္။

ထိုေနရာအေရာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔သားအဖသံုးေယာက္စလံုး လံုး၀မထင္ထားေသာ ျမင္ကြင္းေနာက္တခုကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ လည္းေကာင္းမွာ က်ဳိက္ကလားႏွင့္နီးေသာ ေဘာလံုးကြင္းထဲတြင္ လူအေယာက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္(အတိအက်ေတာ့မေျပာႏိုင္ပါ။ ခုနကဆႏၵျပေနၾကေသာေက်ာင္းသားမ်ားထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မ်ားတာေသခ်ာသည္) စုေပါင္း၍ထုိင္ေနၾကသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ ျမင္လိုက္ရသည္။ တခ်›ဳိမွာ ေစာင္ျခံဳထားၾကသည္။

"ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ…"ဟု က်ေနာ္က မသိသျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးတေယာက္(ေက်ာင္းဆရာျဖစ္မည္ထင္သည္)ထလာၿပီး 'ညက ဟိုေကာင္ေတြဆူလို႔ ျပႆနာတက္ကုန္ၾကေၾကာင္း၊ စစ္သားေတြလည္း ေက်ာင္းထဲသို႔ေရာက္လာေၾကာင္း၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ားႏွင့္လည္း ေက်ာင္းထဲသို႔အပစ္ခံရေၾကာင္း၊ အဖမ္းခံမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အေဆာင္ထဲတြင္မေနဘဲ ဒီမွာလာ၍ ေရွာင္ေနၾကေၾကာင္း'အစရွိသည္ျဖင့္ေျပာပါသည္။

ထိုလူႀကီးစကား ဆံုးေသာအခါ ထိုင္ေနေသာအုပ္စုထဲမွ အကိုႀကီးႏွစ္ ေယာက္ထလာၿပီး ထိုအထဲမွ တေယာက္က-

"ဒီေကာင္ေတြေသာင္းက်န္းတာအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပိတ္ခံရရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ဦးမယ္…။ မင္းတို႔ေတာင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေန ၿပီမဟုတ္လား…"ဟု အျပစ္တင္သံႏွင့္ေျပာဆိုပါသည္။

အမွန္တိုင္း၀န္ခံရလ်င္ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္သူ႔စ ကားသည္မွန္၍ ဘယ္သူ႔စကားမွားသည္ဆိုေသာအခ်က္ကို ေ၀ခဲြ၍မရခဲ့ပါ။ ေသခ်ာသည္က ထိုအကိုႀကီးေျပာေနေသာစကားမ်ားသည္ လတ္တေလာၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ မွန္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားမရ သည္က-

"မိမိေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပသနာျဖစ္ပြားေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေနၾကၿပီး ဘာေၾကာင့္ အတူတကြ၀ိုင္း၀န္း၍ မပူးေပါင္းမလုပ္ေဆာင္ၾကသလဲ…´"ဆိုသည့္အခ်က္ႏွင့္

"လက္နက္မဲ့ေသာ မိမိေက်ာင္းသားတဦးအား လက္နက္ရွိေသာ'စစ္ေခြး'မ်ားက မတရားသျဖင့္ အႏိုင္က်င့္ပစ္ခတ္ခဲ့မႈအေပၚ 'ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္'ထားၿပီး ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပမ်ဳိးမရိွၾကပဲ၊ ဆန္႔က်င့္ဆႏၵျပေနသည့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားမ်ား အေပၚ ဘာေၾကာင့္အျပစ္ေျပာဆိုရသလဲ´"ဆိုသည့္အခ်က္။

ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္အာ႐ုံထဲမွာေပၚလာသည္က နာၾကည္းစိတ္ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကိုမွာလိုက္ေသာ စကားလံုး မ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ား။

ဆက္မစဥ္းစားေတာ့ပါ။ အေရးႀကီးသည္က ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ျဖစ္သည္။ နာရီေမးလိုက္ေတာ့ 'ငါးနာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဘဲလိုေတာ့သည္'ဟု သိရသည့္ အတြက္ ေလေၾကာရွည္မေနေတာ့ပဲ ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။

ပထမဦးဆံုးရင္ဆိုင္ရသည္က ေက်ာင္းအုတ္႐ိုးကိုေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔။ ၎ဖက္အျခမ္းသည္ က်ေနာ္တို႔ဖက္အျခမ္းကလူေတြလို ၼ၏၍၏ဤေက်ာင္းထဲသို႔ အုတ္႐ိုးေက်ာ္၍မသြားၾက။ အဆိုပါရပ္ကြက္သည္ လူခ်မ္းသာမ်ားေနထိုင္ေသာရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သံဆူးႀကိဳးမ်ားအျပည့္ရွိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ထိုင္ေနေသာအကိုႀကီးမ်ားကိုလွမ္းေခၚ၍ အကူအညီေတာင္းရသည္။ ကူညီေပးၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔သား အဖသံုးေယာက္စလံုး အုတ္႐ိုးေပၚအတိေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးၾကသည္။ အုတ္႐ိုးေပၚသို႔ေရာက္သြားေသာ္လည္း ျဗဳန္းစားႀကီးခုန္ဆင္းလို႔မရေသး။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အုတ္႐ိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာ ျခံထဲကေခြးမ်ားက တစြပ္ထိုးေဟာင္၍ ကိုက္ဖို႔အတြက္ မာန္ဖီေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔သားအဖသံုးေယာက္ေၾကာင့္ ျခံထဲမွလူမ်ားႏိုးလာၾကသလုိ တရပ္ကြက္လံုးလည္း ႏိုးကုန္ၾကသည္။

"က်ေနာ္တို႔သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စာေမးပဲြသြားေျဖခ်င္အတြက္ ယခုလိုလုပ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း"ရွင္းျပၿပီး သမိုင္းလမ္းဆံုအထိေရာက္ေအာင္ သုတ္ေျခတင္၍ေျပးရေတာ့သည္။

သမိုင္းလမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီထိုးေတာ့မည္။ လိုင္းကားတစီးမွမရွိ။ ၾကားကားမ်ားသာရွိၿပီး ထိုကားအားလံုးကလည္း လွည္းတန္းအထိ တေယာက္'ငါး က်ပ္'ဟုေျပာသည္။(ထိုေခတ္တုန္းက အင္းစိန္-ဆူးေလ-ဗိုလ္တေထာင္ ကားခမွာ တက်ပ္ေခတ္ျဖစ္သည္)

က်ေနာ္တို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္တြင္ပါသည့္ေငြက တေယာက္သံုးက်ပ္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကားသမားကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းငါးက်ပ္ထားရန္ေတာင္းပန္ရသည္။ ကားသမားအ ကိုႀကီးကလည္း သေဘာေကာင္းသျဖင့္ခြင့္ျပဳသည္။

လွည္းတန္းေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီခဲြေနၿပီ။ ထိုေနရာတြင္လည္း လိုင္းကားမ်ားမရွိ။ ၾကားကားမ်ားသာရွိသည္။ ကားခေပးစရာပိုက္ဆံမေလာက္ေတာ့။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ လမ္းျပပုလိပ္အကိုႀကီးဆီသြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပ၍ အကူအညီေတာင္းရသည္။

ထိုအကိုႀကီးေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္တေထာင္အထိ လိုက္ပို႔ေပးမည့္ ကိုယ္ပိုင္ကားတစီးႏွင့္ လမ္းၾကံဳလိုက္ခြင့္ရသည္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ စာေမးပဲြေျဖရန္ အခ်ိန္သိပ္မလိုေတာ့။ ေက်ာင္းသားမ်ားဆႏၵျပၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို တစြန္းတစၾကားထားပံုရ၍လား၊ က်ေနာ္တို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္၏ပံုစံက ေျပးလႊားေက်ာ္ျဖတ္လာရေသာေၾကာင့္ လူ႐ုပ္မေပၚလို႔ဘဲလားမသိ။ "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…"ဟု ၀ိုင္းေမးၾကသည္။

ထိုအခါ ရင္ဆိုင္ၾကံဳ႕ေတြ႔ခဲ့ရေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ မွာၾကားလိုက္ေသာ R.I.Tေက်ာင္းသားအကိုႀကီး၏စကားမ်ားကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ေျပာေတာ့သည္။ ဆရာ ဆရာမတခ်ဳိ႔လည္း လာနားေထာင္သည္။

က်ေနာ္ေျပာလို႔ဆံုးေတာ့မွ မေျပာဖို႔တားသည္။

ထို႔ အတြက္ေၾကာင့္ဆက္မေျပာေတာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ စားေမးပဲြေျဖဖို႔ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံထိုးေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ စာေမးပဲြစတင္ေျဖၾကားေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္- က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာေရာ၊ နားထဲမွာပါ ယေန႔အခ်ိန္အထိၾကားေယာင္မိသည္က စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ျမင္ကြင္းႏွစ္ရပ္။

အ.ထ.က(၂)ဗိုလ္တေထာင္ေက်ာင္းသားတဦး

(ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အ.ထ.က(၂)ဗိုလ္တေထာင္တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ၉ တန္းေက်ာင္းသားက်ေနာ္ႏွင့္ ညီျဖစ္သူ ၅ တန္းေက်ာင္းသားတို႔ အတန္းတင္စာေမးပဲြေျဖဆိုရန္အတြက္ R.I.Tေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္မွကားစီးရန္ က်ေနာ္တို႕၏ဖခင္ကလိုက္ပို႔ေပးစဥ္ အမွန္တကယ္ေတြ႔ၾကံဳျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးသားတင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္)

ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု မုခ်ေအာင္ရမည္။

က်ေနာ္တို႔လက္ထက္တြင္ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးေစရမည္