ေလးစားစံထားတဲ့ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္

ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေလးစားစံထားသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ရာသက္ပန္ႏိုင္ငံေရးသမား တဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း တသက္လံုး မေတြမေ၀ မယိမ္းမယိုင္ဘဲ ေနထိုင္က်င့္ၾကံသြားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီေအာင္ ေနထိုင္ စားေသာက္ေလ့ရွိၿပီး ကိုယ္က်င့္သိကၡာအရာမွာလဲ အစြန္းအထင္းမရွိ ေနထိုင္သြားေလ့ရွိသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးအုန္းေမာင္အေၾကာင္းကို ဟုိတစ ဒီတစ ဖတ္ဖူးတာကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းကပါပဲ။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႔ "စစ္အတြင္းခရီးသည္" နဲ႔ "မဟာမိတ္နဲ႔ဗမာ့တမန္" စာအုပ္မ်ား၊ သခင္ျမသန္းနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္ရည္(ဦးေစာလြင္)တို႔ ေရးၾကတဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းအေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားမွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္အခါ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ မိုးဂ်ာနယ္မွာ ဦးအုန္းေမာင္ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ စာေတြကို ဖတ္ရၿပီး ျပည္ပေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႔ ကိုယ္တုိင္ေရးအတၳဳပၸတၱိေတြမွာလဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္စာတမ္းေတြ အျပင္ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းေရးတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ စာအုပ္ကေတာ့ျဖင့္ လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ဗမာ့ေခတ္သစ္သမိုင္း၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္း၊ ဗမာတို႔ရဲ႕ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ ေရွ႕ဆံုးက အသက္စြန္႔ပါ၀င္ခဲ့သူတဦးအျဖစ္ အဲဒီစာအုပ္ေတြက မီး ေမာင္းထိုးျပေနပါေတာ့တယ္။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္နဲ႔အတူ ဂ်ပန္ေတြ၀င္မလာခင္ကတည္းက ဗမာလူငယ္ေတြက ျပင္ဆင္ေနခဲ့ၿပီဆိုရင္ တခ်ိဳ႔လူငယ္ေေတြက အံ့ၾသၾကပါလိမ့္မယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ ျပည္ပကို မထြက္ခင္ကတည္းက ဖက္ဆစ္ကို ဖက္ဆစ္မွန္းသိခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထြက္သြားကတည္းက ဂ်ပန္ေတြဆီကုိသြားတာမဟုတ္ဘဲ ဂ်ပန္ကို ခုခံေတာ္လွန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီကုိသြားရင္း ဂ်ပန္က သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဦးတည္သြားေနတဲ့ တ႐ုတ္ၿမိဳ႔ေတြကို သိမ္းပိုက္ၿပီးျဖစ္ေနလို႔ အဆက္ျပတ္ သြားခဲ့ရတာပါ။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႔က အေရွ႔ဘက္ကိုထြက္သြားသလို ရဲေဘာ္ရွစ္က်ိပ္(ေလာက္)ဟာလဲ အေနာက္ဖက္ကို ထြက္သြားခဲ့ပါ တယ္။ အေရွ႔ဘက္ကိုထြက္သြားသူေတြရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္က သခင္ေအာင္ဆန္း။ အေနာက္ဘက္ကို ထြက္သြားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ က သခင္သိန္းေဖ။ တက္ဘုန္းႀကီးသိန္းေဖေခၚ ကာလကတၱား သခင္သိန္းေဖ။ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္လွေဖ၊ သခင္ဗ ဟိန္းစတဲ့ သခင္လူငယ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို စတင္တည္ေထာင္သူေတြလဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႔အုပ္စုဟာ ထြက္တာေစာလို႔ ထင္ပါတယ္။ လူေဗ်ာက္ေသာက္ ေရာရာပါရွိပါတယ္။ သခင္သိန္းေဖရဲ႔အုပ္စုကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြမ်ားပါ တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလိုလိုခ်ည္းပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္မျဖစ္ေသးသူေတြလဲ ကာလကတၱားမွာပဲ "နီ" သြားၾကပါတယ္။

၁၉၄၄ခုႏွစ္မွာ သခင္ဗိုလ္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ ၉ဦးအဖြဲ႔ဟာ အထက္အညာမွာ ဗဟိုျပဳေနတဲ့ ဗိုလ္ဗထူးတပ္ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ မဲဇာ တေကာင္းဘက္ကို ျဖတ္ၿပီး အိႏၵိယျပည္ရွိ သခင္သိန္းေဖဦးစီး စီမံခန္႔ခြဲေနတဲ့ ေလထီးသင္တန္းကို သြားတက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔၀င္ေတြ ထဲမွာ မန္း၀င္ေမာင္ (ေနာင္-သမၼတ)၊ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း (ေနာင္-ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္)၊ ရခိုင္ဦးေက်ာ္ရင္ (ေနာင္-မႏၱေလးတ ကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္)၊ ဗိုလ္ဘၫႊန္႔ (ပီကင္းျပန္၊ ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္) အားလံုးခုႏွစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ဘထူးက လမ္းျပဖို႔ ထည့္လိုက္တဲ့ ဗိုလ္လွေဖနဲ႔ ေမာင္ေက်ာက္တို႔ပါ ေပါင္းရင္အားလံုး ၇ ဦးပါ။ မဲဇာဘက္ေရာက္မွ ဗိုလ္လွေဖ ငွက္ဖ်ားမိလို႔ လူစုခြဲလိုက္ရပါတယ္။ ဦးအုန္း ေမာင္က ဗိုလ္လွေဖကို ျပန္ပို႔ဖို႔ ေနရစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မန္း၀င္းေမာင္နဲ႔အတူ ေနာက္မွ ျပန္သြားရပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ သီဟိုမွာ ေလထီး သင္တန္း၊ စစ္သင္တန္းမ်ားကို မဟာမိတ္ (အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္) တပ္ေတြက ဦးေဆာင္ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။ ပင္မစခန္းမွာေတာ့ သခင္ သိန္းေဖကသူ႔ရဲ႔ဘံုရိပ္သာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ သေဘာတရားေရးသင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္ထဲကို ေလထီးနဲ႔ ခုန္ ဆင္းၿပီး ျပည္တြင္းက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။

ဗမာျပည္ကလြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ၁၉၄၈မွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလဲ ဖဆ-ဆိုရွုယ္အစိုးရရဲ႔ ေတာေျခာက္တာကို ခံရၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္တို႔လဲ ေတာခိုရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ဗဟိုေကာ္မီတီ၀င္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္က ဖမ္းမိသြား တာလို႔ ထင္ပါရဲ႔ ေထာင္က်ၿပီး ကိုကိုးကြၽန္းအက်ဥ္းစခန္းကို ႏွစ္ခါျပန္ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရ႐ုံမက လိပ္ကြၽန္းအက်ဥ္းစခန္းကိုလဲ အပို႔ခံခဲ့ရေတာ့ ကြၽန္းသံုးကြၽန္းစံခဲ့ရသူ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းအက်ဥ္းစခန္းမွာေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္တို႔နဲ႔အတူတူ အစာအငတ္ ခံတိုက္ပြဲကို ေခါင္းေဆာင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သူတဦး အျဖစ္ထင္ရွားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တာကေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးပါ။ ဦးအုန္းေမာင္တို႔အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရတာဟာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြကို ဖတ္ရသလို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္လွပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြဟာ လူအမ်ားျပားပါ၀င္တဲ့ တကယ့္သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္း၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ ေရး သမိုင္းႀကီးပါ။

ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတာက ၁၉၇၀ခုႏွစ္ေက်ာ္မွပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာေနကတည္းက ဆက္သြယ္ ကြၽမ္း၀င္ေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈဗိမာန္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္းထြတ္ (ဆရာတိုက္စုိး) အိမ္ကို မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုးက "ခုပဲ ကိုအုန္းေမာင္ျပန္သြားတယ္" "ေတာ္ၾကာရင္ ကိုအုန္းေမာင္လာလိမ့္မယ္" စသျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာတိုက္ စိုးနဲ႔ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ဖ်ာပံုသားေတြျဖစ္ၾကၿပီး မူလတန္းကတည္းက တြဲလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါတဲ့။ ႐ုပ္ရည္အရ ေျပာရရင္ အမႊာေမြးလို တူၾကပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုးက သူ႔အထက္က ၀န္ႀကီး(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္) တို႔ကို ႀကိဳတင္ရွင္းျပၿပီး ဦးအုန္းေမာင္ကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းအ ျဖစ္ သူ႔႐ုံးကိုေတာင္ ဖိတ္ေခၚေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္နဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဆရာတိုက္စိုးက သူ႔အိမ္ကို ဦးအုန္းေမာင္၊ သခင္အုန္းျမင့္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ စတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေလ့ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလဲ ဆရာတိုက္စိုးက ဖိတ္ေလ့ရွိလို႔ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ပါေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွး ေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔အထၱဳပၸတၱိေတြကို တပိုင္းတစစီပဲ သိသူျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္မသိေသးတဲ့ ကြင္းဆက္ေတြကို ၀င္ေမးပါတယ္။ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးကေရွ႔မီ ေနာက္မီခ်ည္းဆိုေတာ့ ေျပာလို႔လဲေကာင္း၊ နား ေထာင္မွတ္သားဖို႔လဲ ေကာင္းပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပံုမွန္ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိတဲ့ အျခားေနရာေတြကေေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္သူေတြရဲ႔ ႏွစ္လည္ပြဲေတြပါပဲ။ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္က ဖ်ာပံုသားဆိုေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီမိသားစုနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကြယ္လြန္ျခင္း ၁၀ႏွစ္ျပည့္ပြဲမွာ သေဘၤာတစီး လံုးငွားၿပီးသြားၾကေတာ့ ဦးအုန္းေမာင္တုိ႔၊ သခင္အုန္းျမင့္တို႔လဲ ပါၾကပါတယ္။ ပြဲမွာ သူတို႔ စကားေျပာခြင့္မရၾကပါဘူး။ မံုရြာတင္ေရႊ၊ ဗိသု ကာ ေက်ာ္မင္း၊ ကိုသိန္းေမာင္(အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ တိုင္းစည္း႐ုံးေရးမွဴး) ဟာဂ်ီျမသန္း(ကိုမင္းဇင္တို႔ အေဖ)၊ ဆရာျမသန္းတင့္ စသူတို႔ရဲ႔ ႏွစ္လည္ ဆြမ္းေကြၽးပြဲ၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း ႏွစ္လည္ဆြမ္းေကၽြးပြဲတို႔မွာလဲ ဆံုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အေမလူထု ေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပြဲမွာ ေတာ့ သခင္အုန္းျမင့္၊ သခင္သိမ္းေမာင္ (၀ါးခယ္မ)၊ ဦးထြန္းတင္ (သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ အတြင္းေရးမွဴး)၊ ေတာ္ ဘုရားေလး၊ ဦးခ်မ္းေအး စသူမ်ားေတြနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ဆံုၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေ၀လဲ ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စစ္အစိုးရက မ်က္ စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္တာ ခံရသူေတြ တႏိုင္ငံလံုးက ဆိုသလို လာၾကတာပါ။ ဘယ္မွာဆံုဆံု ဒီလူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူတစုဟာ လက္ရွိ အစိုးရအေၾကာင္းကို အထူးေျပာဆိုေနေလ့မရွိပါဘူး။ (ေျပာစရာမွ မလိုဘဲ)။ ခုဟာက အခ်င္းခ်င္း အလြမ္းေျပ ေတြ႔ဆံုၾက အားေပး ၾကတဲ့ သေဘာထက္မပိုလွပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႔ အိမ္ကုိလည္း အလည္ေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ လူငယ္ေလးေတြက အဘဦးအုန္းေမာင္အိမ္ဆိုရင္ လိုက္ပို႔ခ်င္ေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အဘဦးအုန္းေမာင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာၾကတာကို နားေထာင္ခ်င္ၾကလို႔တဲ့။ က်ေနာ္က သူတို႔ကို ကိုကိုးကၽြန္းမွာ အခ်င္းခ်င္းေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ၾကပံု၊ အပ်င္းေျဖၾကပံု၊ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာၾကပံု၊ သမိုင္းေလ့လာၾကပံုေတြ ကို ကိုယ္လဲၾကားခ်င္ လူငယ္ေတြလည္း ၾကားေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေမးဖူးတယ္။ အဘေထာင္က (ကၽြန္းက) လြတ္လာေတာ့ အိမ္ကိုျပန္လာတယ္။ အိမ္ေပါက္၀မွာ သူ႔သမီးကေလးကိုေတြ႔ေတာ့ သမီးက အေဖကို စိမ္းေနတယ္။ "သမီးအ ေဖေလ" လို႔ေျပာေတာ့ သမီးေလးက "အေမေရ အေဖဆိုတဲ့လူႀကီးလာေနတယ္"လို႔လွမ္းေအာ္သတဲ့။ တခ်ိဳ႕က ဒီပံုျပင္ေလးကိုၾကားရရင္ မ်က္ရည္က်ၾကပါတယ္။ "အဘက တိုက္ပြဲမွာ ေျခေထာက္ကို ေသနတ္မွန္လို႔ အဖမ္းခံရတာဆို" "ေလထီးတပ္သားႀကီးကို ကန္ဖူးတယ္ရိွ ေအာင္ဆိုၿပီး စစ္စံုေထာက္ေတြကကန္လို႔ နံ႐ုိးက်ိဳးဖူးတယ္ဆို" စသျဖင့္ သူတို႔က ၀င္ေမးၾကတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အဘက လည္း ႂကြား၀ါတဲ့ေလသံ၊ အာဃာတပါတဲ့ေလသံ မပါပဲ၊ ပံုမွန္ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ လူငယ္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေထာင္ခ်ရင္ ေထာင္ ထဲမွာ ဦးအုန္းေမာင္တို႔လို ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြနဲ႔ အတူထားေလ့မရွိတာဟာ အဲသလို လူငယ္ေတြက ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းရင္း ႏိုင္ငံေရး အျမင္၊ သမိုင္းအျမင္ေတြရင့္က်က္ ျမင့္တက္ကုန္ၾကလို႔ပါပဲ။ လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေၾကာင့္ အားသစ္လာၾကရ ပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္တုိ႔ကိုယ္တုိင္က လူႀကီးလူငယ္မခြဲျခားဘဲ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ ဘ၀အသိ၊ ဘ၀အားမာန္ေတြ ဖလွယ္ၾကပါ တယ္။ ေထာင္ကို ဘ၀တကၠသိုလ္ ျဖစ္ေစခဲ့ၾကပါတယ္။ အဘဦးအုန္းေမာင္ဟာ အသက္ ၈၂ႏွစ္အရြယ္ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၈မွာ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႔အိမ္ကိုလည္း ေရာက္ပါတယ္။ စ်ာပနလည္း လိုက္ပို႔ပါတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ လူထုဟာ မနည္းပါဘူး။ အဘဦးအုန္းျမင့္ (သခင္အုန္းျမင့္)နဲ႔ သခင္အိုႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုဘေကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းေတြ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ လာေရာက္ၾကပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ စာေရးဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးတို႔ကိုလဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

စ်ာပနအၿပီးမွာ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ အမွတ္တရ စာတမ္းမ်ားကို စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ စာမူေတြစုေဆာင္းၾကပါတယ္။ အဘဦးအုန္းေမာင္ ရဲ႕ ဇနီး (မမျမင့္)နဲ႔ သမီးကပါ က်ေနာ့္ကို အမွတ္တရ စာအုပ္တည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀ေရးမွာ ပါ၀င္ကူညီဖို႔ သေဘာတူထားပါတယ္။ ဆရာ တုိက္စုိး၊ အဘဦးအုန္းျမင့္၊ အဘသခင္သိမ္းေမာင္(၀ါးခယ္မ)၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ စတဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး "စာအုပ္ေစ်း" စာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာ္လင္းကို ထုတ္ေ၀ေရး တာ၀န္ယူေပးဖို႔ အပ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ ကိုယ္ တုိင္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို စုေပါင္းထုတ္ေ၀ဖို႔လဲ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ဒီစာအုပ္ကို သမိုင္းစာအုပ္တအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ သမုိင္းသုေတသနအဖြဲ႔ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႕ဇနီး )ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဒၚနီနီျမင့္ထံ တင္ေပးဖို႔ကို တာ၀န္ယူထား ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႔ မွာက အဘဦးအုန္းေမာင္ရဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဦးသန္းထြတ္(ဆရာတိုက္စိုး) လဲအမႈထမ္းေနေလရဲ႔ဆိုတာကို အမ်ားသိၾကေတာ့ သမၼတႀကီး မန္း၀င္းမာင္ရဲ႕လက္ထက္မွာ ေလထီးသင္တန္းတက္ဖက္ ရဲေဘာ္ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း ေထာင္ခ်ႀကိဳးေပး ျပစ္ဒဏ္ခံရပံုကို သြားၿပီးသတိရ ၾကပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္စာအုပ္ကို ဦးသန္းထြတ္တို႔က ဖတ္႐ႈတည္းျဖတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးသန္းထြတ္မွာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာလံုး၀မရွိရွာတာကို သူငယ္ခ်င္းဦးအုန္းေမာင္က နားလည္ထားၿပီးသားပါ။ ခုလို ေဒၚနီနီျမင့္တို႔လက္ထဲ သူ႔စာမူအပ္ရတာကိုလဲ မႏွစ္ျမိဳ ရွာပါဘူး။ သူမေသဆံုးခင္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရမယ္လို႔လဲ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ ေဒၚနီနီျမင့္ကေတာ့ ထုတ္ေ၀ခြင့္(ခ်ေပးခဲ့) ေထာက္ခံေပးခဲ့ သတဲ့။ စာေပစိစစ္ေရး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသမားေတြက ထုတ္ေ၀ခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ (ဒီကိစၥက ဦးအုန္းေမာင္ မကြယ္လြန္မီ ကတည္းက ၾကံဳခဲ့တာပါ။)

ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာကို သတိရလို႔ ဆက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုးနဲ႔ အဘေလထီးဦးအုန္းေမာင္တို႔ဟာ မူလတန္းမွာ ကတည္းက သက္တူရြယ္တူ ႐ုပ္ခ်င္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း ႀကီးေတာ့လဲ "သန္းထြတ္၊ အုန္းေမာင္"လို႔ ငယ္ငယ္ကလိုပဲ ေခၚၾကၿပီး အၿမဲမျပတ္ ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိခဲ့ၾကေၾကာင္း အသိုင္းအ၀န္ႀကီးတခုလံုးက သိထားၾကပါတယ္။ စစ္စံုေထာက္ေတြလည္း သိထားၾက တာပါပဲ။ ဆန္းတာက သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးဟာ အသက္ ၈၂ႏွစ္အရြယ္မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့ အခ်က္ ပါပဲ။ ႏွစ္ဦးလံုးဟာ လည္ပင္းညာဖက္ အေျခမွာ ကင္ဆာအႀကိတ္ႏွစ္လံုးေပၚလာၿပီး ဒီအနာနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေနာင္ဘ၀မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရာသက္ပန္ ခ်စ္ခင္ လက္တြဲ သြားခြင့္ၾကံဳရပါေစေသာ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ ၾကပါစို႔။

ေမာင္စြမ္းရည္

၂၀၀၈ မတ္ ၇