အရင္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုအေပါင္းရဲ႕ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္နဲ႔ NLD က လုပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ လူေတြက လက္ေတြ႔အားျဖင့္ သေဘာထားျပဳမႈ ေနထိုင္ ခဲ့ၾကေပေတာ့ေပါ့။
ယခင္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအစဥ္ အလာ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ၀င္ခဲ့ေပမဲ့ အေ႐ြးမခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းရွိပါတယ္။ “လူထုကေတာ့ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၿပီ…”ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။
“ဟုတ္ၾကရဲ႔လား…”လို႔ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးရမယ့္အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ပါတီဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႔၊ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံၾကရတဲ့ အမတ္ေတြနဲ႔၊ NLDပါတီအဆင့္အသီးသီးက ပါတီ၀င္ေတြဟာ သူတို႔ယံုၾကည္ယူဆသလို၊ သူတို႔ကၽြမ္းက်င္လိမၼာသလို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
တခ်ဳိ႕လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ ခ်ည္းကပ္ပံုေတြကို က်ေနာ္တို႔သေဘာတူခ်င္မွတူၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္စီကိုယ္စီရဲ႕မိသားစုဘ၀ေတြအထိပါ။ အဆံုး႐ႈံးခံၿပီး၊ တခ်ဳိ႔အပ်က္အစီးခံၿပီး ဒီမိုက ေရစီေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကတဲ့ေက်းဇူးကို က်ေနာ္တို႔ေမ့လို႔မျဖစ္ဘူး။
သူတို႔တာ၀န္ကို သူတို႔အေသအေၾကထမ္း႐ြက္ခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳအသိအမွတ္ ျပဳၾကရပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီေရးေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီေလာက္အသိအမွတ္ျပဳ႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူး။
ဒီမိုကေရစီေရးဟာ မဲတျပားထည့္ခဲ့႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးဆိုတဲ့ တကယ့္အျဖစ္မွန္ဟာ ျမန္မာ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။
ဒီမိုကေရစီရရွိေရးဆိုတာ ဇာတ္ပဲြၾကည့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကသူက,က၊ ၾကည့္သူကၾကည့္ၿပီး၊ လက္ခုပ္တီး႐ံုမ်တီးတာနဲ႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ စင္ေပၚတက္မလာပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီရရွိေရးဆိုတာ ေရာ့ပတၱျမား၊ ေရာ့နဂါး၊ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သလို ခ်က္ခ်င္းလက္ ငင္း အရာထင္ေပၚလာတတ္တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီရရွိေရးဆိုတာ တန္ဖိုးအႀကီးမားဆံုး၊ ႏွစ္ကာလအရွည္ဆံုး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီရရွိေရးဆိုတာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ေလ်ာက္ရမယ့္ခရီးမဟုတ္သလုိ အမုန္းေဒါသနဲ႔ အားယူသြားရတဲ့ခရီးမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔လူထုရဲ႔အခ်ိန္ဟာ က်ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ အားေပးၾကရမယ္။
က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေခၚသံျပဳၾကရမယ္။
က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေဖးမၾကရမယ္။
စိတ္ဓါတ္က်ေနသူသူ ျမႇင့္တင္ေပးရမယ္။
ျပင္းႂကြေနသူကို ထိန္းသိမ္းတည့္မတ္ေပးရမယ္။
ခ်င့္ခ်ိန္တြက္ခ်က္တတ္သလို စြန္႔စားရဲရမယ္။
အခြင့္အလမ္းကိုျမင္၊ အမိအရဆုပ္ကိုင္တတ္သလုိ ေရရွည္အေမွ်ာ္အျမင္လည္းရွိရမယ္။ ဘယ္အေျခအေနကိုပဲေရာက္ေရာက္ လက္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ ျဖဳတ္ထား လို႔ မျဖစ္ဘူး။
တမ်ဳိးသားလံုး ထၾက။ သခင္မ်ဳိးေတြ ထၾက။ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြ ထၾက။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဦးေဆာင္ၾက။
သမိုင္းကို က်ေနာ္တို႔ေမ့လို႔မျဖစ္ဘူး။ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္ ေမွာက္ၾကတဲ့အခါ၊ တျပည္လံုးက အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလည္း သပိတ္ထဲပါ လာၾကတယ္။
မႏၱေလးမွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္ၾကေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္မက္ေဒၚနယ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္တည္မိၾကတယ္။
“ေခါင္းေဆာင္ဘယ္သူလဲ…”လို႔ ရာဇ၀တ္၀န္ကေမးတယ္။
သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက ဒီလိုျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
“လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ…”
Everybody is the leader of himself.
က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ၾကရမယ့္အခ်ိန္ဟာ က်ေရာက္ေနပါၿပီ။ လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ၾကရတာဟာ ဒီမိုကေရစီေရးရဲ႕ တကယ့္အျဖစ္မွန္ပါပဲ။ ဒီအမွန္ တရားဟာ က်ေနာ္တို႔လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ဆိုက္ေရာက္လာေနပါၿပီ။
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြ၀င္ ဆရာႀကီးသခင္ဘေသာင္းရဲ႕ တိုက္ပဲြေခၚခဲ့တဲ့အသံဟာ ကေန႔ထက္ တိုင္ အသက္၀င္ေနဆဲပါပဲ။ ဆရာႀကီးရဲ႔စာသားေတြ က်ေနာ့္ကိုဖတ္ၾကားခြင္ျ့ပဳပါ။
“သခင္မ်ဳိးမ်ားပီပီ ကၽြန္စိတ္ေတြကို အျမစ္ကပါတူးပစ္(ကၽြန္ေမႊးမ်ားရွိရင္လည္း ဗ်စ္ဗ်စ္ပါ ေအာင္ ဆဲြႏုတ္ၾကၿပီး) အစစအရာရာတြင္ တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားေသာ သခင္ဣေႁႏၵျဖင့္ ရန္သူကပင္ ႐ိုေသေလးစားလာေလာက္ေအာင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ရွိၾက…”
ဒီမိုကေရစီရွိ၊ တရားမွ်တၿပီး လြတ္လပ္ခြင့္ေတြရွိ၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုတာ “ငါသာလ်င္ ငါကံ၏အရွင္သခင္”ဆိုတဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ တဲ့လူေတြမ်ားလာမွသာ ေပၚေပါက္တည္ျမဲတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကိုယ္က်ေနာ္တို႔ ဦးေဆာင္ဖို႔လိုအပ္လာေနပါၿပီ။
အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါကလည္း က်ေရာက္လာေနပါၿပီ။
တမ်ဳိးသားလံုး ထၾက။
သခင္မ်ဳိးေတြ ထၾက။
အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြ ထၾက။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဦးေဆာင္ၾက။
တင္ေမာင္သန္း
(၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ အာဟာရစာေစာင္ အမွတ္စဥ္ ၃၄ တြင္ေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာတင္ေမာင္သန္း၏စာမူကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment