Saturday, October 4, 2008

ပန္းငယ္ျဖဴ

ႏုနယ္တဲ့ ႏွလံုးသားကို
ရစ္ပတ္ တြယ္တက္
ကဗ်ာႏြယ္တခက္ကိုမွ နမ္း႐ွႈိက္မိ။

သူ႔ဘ၀ရဲ႕
လျပည့္ညေတြဟာ
ကြယ္ေပ်ာက္ ေၾကြႏြမ္းခဲ့ရ။

(ေနာက္ ...)
အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လမင္း
ညခင္းကို သာခဲ့ေပမယ့္
ၾကင္နာမႈဆိုတဲ့ ေရာင္ျပန္ကို
ၿမိဳသိပ္ျခင္းက ၀ါးၿမိဳသြားခဲ့ ...။

ဖိတ္လွ်ံလာတဲ့
၀မ္းနည္းစိတ္ကို တိမ္ဖုံုး
အခ်စ္ရဲ႕ နိဂုံးမွာ
မင္းတေယာက္ ၿပံဳးပါေတာ့။

႐ိုး(ေခတၱရာ)

3 comments:

ေမာင္ဖားႀကီး said...

ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတာက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ ေမာင့္တစ္ပတ္ႏြမ္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္ဗ် ေခါင္းစဥ္ေရာ ဘာေရာပဲ ။ ဟဲ ဟဲ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့မသိဘူးေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတာေျပာတာဗ်။ အႏုပညာဆုိတာလည္း
အမ်ိဳးမ်ဳိးခံစားလို႔ရတာပဲ ဟုတ္တယ္ဟုတ္....

အ႐ုပ္ကေလး said...

ကဗ်ာေလး ႀကိဳက္တယ္

ျငိမ္းစု said...

ကိုဖားႀကီးေရ ... စိတ္ခံစားမႈ ထပ္ထူက်တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ေမာင့္တစ္ပတ္ႏြမ္းကို ခံစားသလို ခံစားလိုက္တာျဖစ္မယ္။ ေရးသူ ဖတ္သူ ေတြးပံုျခင္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ အခုလို အျပဳသေဘာ ေ၀ဖန္တင္ျပေပးတာကို ...