“ထာ၀ရလင္းမယ့္ တာရာသို႔”

(ဤကဗ်ာကို ျပည္တြင္းမွ ေပးပို႔ပါသည္)

ဆိုင္းသံဗံုသံမပါပဲနဲ႔
ခင္ဗ်ားထြက္သြားတဲ့ေန႔က
မိုးေတြၫိႈ႔ေနလိုက္တာ...။

တာ၀န္ေက်ခဲ႔ပါတယ္ဆိုတာထက္
ပိုၿပီးတန္ဖိုး႐ွိေအာင္
ခင္ဗ်ားေနထိုင္ခဲ႔တာပါ။

လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြ
မိုးလိုေခါင္ေနတဲ႔ေခတ္မွာ
ခင္ဗ်ားတီးျပခဲ့တဲ့ဗံုသံေတြက
အားမာန္အစစ္ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။

အလံမထူခဲ့တဲ့လက္ေတြနဲ႔
ဘယ္လက္ထဲမွာ၀ွက္ထားတဲ့ပံုျပင္ေတြကို
မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္
မနက္ျဖန္မွာထားခဲ့တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အဆံုးမ႐ွိအနာဂတ္မ်ားစြာတုိင္
လူနံပါတ္ ၁၃ အျဖစ္နဲ႔
ျမင္ေယာင္ေနၾကဦးမွာပါ...။

ခင္ဗ်ားေရးခဲ႔တဲ႔
သံသရာေတးသြားထဲကလို
ယမမင္းဆီမွာ နီကိုရဲနဲ႔ေတြ႔ရဲ႕လား?
ဒါေပမယ္႔ေသခ်ာပါတယ္
ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ႔ရဲ႕ထိုင္ခံုကိုမွ
အတင္းအဓၶမ မလုခဲ့ဘူးဆိုေတာ့
ေကာင္းရာမြန္ရာကိုပဲေရာက္ရမွာေပါ့...။

ခင္ဗ်ားထားခဲ့တဲ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ႏိုင္ငံက
ခင္ဗ်ားမျမင္လိုက္ရတဲ့
ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။

အာဏာ႐ူးဖက္ဆစ္လက္သစ္ေတြရဲ႕
ရက္စက္မႈေတြ ... ႐ိုင္းပ်မႈေတြ ...
အုိ...အစ္ကိုေ႐ႊဘုန္းလူ
ႀကံဳတဲ့အခါခင္ဗ်ားရဲ႕အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ျမင္းစီးထြက္ၿပီးၾကည့္လွည့္ပါဦး။ ။

{ဆရာ တာရာမင္းေ၀ သို႔ အမွတ္တရ)

(ေႏြဆူးလကၤာ)