Thursday, June 5, 2008

မီးျခစ္ေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလး

ဘာသာျပန္သူ-ရဲေဘာ္စိန္ထြန္း

ရာသီဥတုက သိပ္ေအးလွတယ္။ ႏွင္းေတြကလည္း က်လုိ႔။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေတာ့မယ္။ ႏွစ္တႏွစ္ ကုန္ဆံုးေတာ့မယ့္ ေနာက္ဆံုး ေန႔။ ႏွစ္သစ္ကူး အႀကိဳညေပါ႔။ ေအးကလည္း ေအး၊ ေမွာင္ကလည္း မဲေမွာင္ေနတ့ဲ အဲဒီညမွာ ေခါင္းေပၚမွာလည္း ဘာမွ အေဆာင္းမပါ။ ေျခေထာက္မွာလည္း ဖိနပ္မပါ ေျခပလာနဲ႔ ကေလးမေလး တဦးဟာ လမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူအိမ္က ထြက္လာတုန္းက ေတာ့ ေရွ႕ထုိးဖိနပ္တရံကုိ စီးလာခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွ အသံုးမတည့္လွပါဘူး။ အဲဒီဖိနပ္ကမတန္တဆ ႀကီးေနတာကုိး။ ႀကီးမွာေပါ့။ ဖိနပ္က တေလွ်ာက္လံုး သူအေမ စီးေနတဲ့ ဖိနပ္တဲ့။ သူလမ္းကုိ ျဖတ္ေနတုန္း ျမင္းလွည္းႏွစ္စီး ဒုန္းစုိင္းလာေတာ့ လန္႔ျဖတ္ၿပီး ဖိနပ္ကို ပစ္ထားခဲ့ရတယ္။ ဖိနပ္တဖက္က ဘယ္လိုမွ ႐ွာ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္တဖက္ကေတာ့ ေကာင္ကေလး တေယာက္ ေကာက္ယူသြား တယ္တဲ့၊ သူက ေနာင္ သူ ကေလး ရလာရင္ အဲဒါကုိ ပုခက္လုပ္မယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာသြားလုိက္ေသးသတဲ့။

ကေလးမေလးဟာ ဖိနပ္မပါ ေျခပလာနဲ႔အၾကာႀကီး ေလွ်ာက္လာရေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္အစံုဟာ တဖက္ကနီရဲေနၿပီး တဖက္က ညိဳမဲ ေနပါၿပီ။ သူရဲ႕ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ခါးစည္း ေရွ႕ဖံုးအိတ္ထဲမွာလည္း မီးျခစ္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ လက္ထဲမွာလည္း မီးျခစ္တစည္းကုိ ကုိင္ထား ေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး မီးျခစ္ဆံေလး တေခ်ာင္းေလာက္ေတာင္မွ ေယာင္လုိ႔ ၀ယ္မယ့္သူ ဘယ္သူမွ မရွိေလေတာ့ ေငြလည္း တျပားတခ်ပ္မွ မရပါဘူး။

သနားစရာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ကေလးမ။ သူ႔ခမ်ာ ေအးကလည္းေအး၊ ဆာကလည္းဆာလွၿပီေပါ့။ သူဟာ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေရွ႕ကုိ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ႏွင္းပြင့္ကေလးေတြဟာ သူရဲ႕ရွည္လ်ားလွတ့ဲ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္ေလးေတြအေပၚ တြဲလဲြခိုလို႔။ ဆံပင္ေလးေတြ ကလည္း လိပ္ေခြေနၿပီး ဂုတ္ေပၚကုိ ၀ဲက်ေနေတာ့ ျမင္ရသူအဖုိ႔ ႐ႈမၿငီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ဒါေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္အားပါဘူး။ အိမ္တုိင္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြကေန လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြ ဖိတ္လွ်ံက် လာေနတယ္။ ဘဲငန္းကင္ ရနံ႔ေမႊးေမႊးကလည္း လမ္းေပၚကုိ ပ်ံ႕လြင့္ လာေနၿပီေပါ့။ ဒီလုိ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီႏွစ္သစ္ကူး အႀကိဳညကုိ မေမ့ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

သူဟာ အိမ္တေဆာင္ရဲ႕ နံရံေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေတြကုိ ခပ္ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ ေကြးထားလုိက္တယ္။ ပုိေအးလာတယ္ လုိ႔လည္း သူခံစားေနမိတယ္။ သူ႔အိမ္ကုိလည္း မျပန္ရဲေသးပါဘူး။ မီးျခစ္ဆံတေခ်ာင္းမွ ေရာင္းမထြက္ေတာ့ ေငြကလည္း တျပားတခ်ပ္ ကေလးမွ မရပါဘူး။ ေငြမပါဘဲနဲ႔ အိမ္ျပန္လာရင္ ေဖေဖက ႐ုိက္တတ္ပါတယ္။ အိမ္မွာေနလုိ႔လည္း ဘာမွမထူးပါဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လုိပါ ပဲ။ အတူတူေအးေနမွာပါ။ ေခါင္းေပၚမွာလည္း အိမ္ေခါင္မုိးႀကီးေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ အက္ေၾကာင္းႀကီးေတြကုိ ျမက္ေတြ၊ အ၀တ္စုပ္ေတြနဲ႔ ပိတ္ဆုိ႔ထားေပမယ့္ ေလကေတာ့ တုိးေ၀ွ႔၀င္ေနဆဲေပါ့။

သူရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးအာလည္း ေအးခဲလုမတတ္ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေသးတဲ့ မီးျခစ္ဆံပဲျဖစ္ပါေစ သူ႔အတြက္ေတာ့ အက်ိဳး ရွိႏုိင္မွာပါ။ သူဟာ မီးျခစ္စည္းထဲက မီးျခစ္ဆံ တေခ်ာင္းေလာက္ ဆြဲထုတ္၊ မီးျခစ္ၿပီး ကုိယ္လက္ေတြကုိ ေႏြးသြားေအာင္ လုပ္လုိက္ရမလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူဟာ မီးျခစ္ဆံတ ဆံကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ရွဲကနဲေနေအာင္ မီးျခစ္လိုက္တာနဲ႔ မီးျခစ္ဆံကေလးက မီးေတာက္ လာတယ္။ မီးေတာက္ကေလးလည္း ထြက္လာပါၿပီ။ မီးေတာက္ေပၚမွာ လက္ကေလးကုိ ကပ္ထားမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေႏြးလုိ႔၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လင္းတဲ့ မီးေတာက္ပါလဲ။ ဖေရာင္းတုိင္ ေသးေသးေလး တေခ်ာင္းေလာက္ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဒါဟာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မီးေရာင္တခုပါပဲ။ ကေလးမေလးကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မီးဖုိႀကီးတဖုိရဲ႕ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနရသလုိ ခံစားေနရသတဲ့။ မီးဖုိကလည္း တလက္လက္ထေနတဲ့ ေၾကးေျခေထာက္ေတြ၊ ေၾကးလက္ကိုင္ေတြ တပ္ဆင္္ထားတယ္တ့ဲ။ မီးဖိုကလည္း မီးအား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေတာက္ေနလို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိၿပီး တကယ္ကုိ ဇိမ္က်ေနတယ္။ အုိ … ဘယ္လုိျဖစ္သြားပါလိမ့္။ သူဟာ ေျခေထာက္ကုိ ဆန္႔လုိက္ တယ္။ ေျခေထာက္ကုိ ေႏြးေအာင္ ခဏလုပ္မလုိ႔ စဥ္းစားတုန္းရွိေသးတယ္။ မီးျခစ္ဆံဟာ မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ မီးဖုိဆုိတာလည္း မေတြ႔ရ ေတာ့ပါဘူး။ သူဟာ အဲဒီေနရာမွာ ထုိင္ၿမဲထုိင္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း မီးျခစ္ၿပီးသား မီးျခစ္ဆံတဆံကုိ ကုိင္လ်က္ပါ။

သူဟာ မီးျခစ္ဆံတဆံနဲ႔ ထပ္ၿပီး မီးျခစ္လုိက္တယ္။ မီးေတာက္ လာျပန္ပါၿပီ။ အလင္းေရာင္လည္း ျပန္ေပၚ လာတယ္။ နံရံေပၚမွာလည္း လင္းေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အဲဒီေနရာဟာ ဇာပါးပါးေလးအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီး အတြင္းကုိ ထုိးေဖာက္ျမင္ေနရတယ္။ အခန္းအတြင္းက တုိးလွ်ိဳေပါက္ ျမင္ေနရတာပါ။ စားပြဲကုိလည္း ႏွင္းလုိျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ စားပြဲခင္း ခင္းထားထယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ေသသပ္လွပလွတဲ့ ပန္းကန္ ခြက္ေရာက္မ်ားကုိ တင္ထားပါတယ္။ ဗုိက္ထဲမွားေတာ့ ပန္းသီးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး တ႐ုတ္ဆီးသီး၊ ဘဲငန္းကင္ရနံ႔ကလည္း သင္းလုိ႔ပ်ံ႕လုိ႔။ ပုိစတုိင္ က်တာကေတာ့ ပန္းကန္ထဲက ဘဲငန္းကင္ဟာ ေက်ာမွာ ဓားေတြ၊ ခက္ရင္းေတြ ထုိးစုိက္ၿပီး ခုန္ခ်လာေနျခင္းပါပဲ။ ဘဲငန္း ကင္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ ဆင္းရဲလွတဲ့ ကေလးမေလးဆီကုိ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မီးျခစ္ဆံမီးဟာ ၿငိမ္းသြားျပန္ပါေရာ။ သူရဲ႕ေရွ႕မွာ ေအးစက္ေနတဲ့ နံရံထူထူႀကီးတခုက ပိတ္ဆုိ႔ေနျပန္ပါၿပီ။

သူဟာ မီးျခစ္ဆံတဆံကုိ ထပ္ျခစ္လုိက္ျပန္တယ္။ ဒီတခ်ီေတာ့ သူဟာ လွပတဲ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနရွာသတဲ့။ ဒီခရစ္ စမတ္သစ္ပင္ဟာ မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ပြဲတုန္းက ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လွတဲ့ ကုန္သည္ႀကီးတဦးရဲ႕ အိမ္ မွန္ျပတင္းက လွမ္းျမင္လုိက္ရတဲ့ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္ထက္ ပုိႀကီး၊ ပုိလွတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ သစ္ကုိင္းမ်ားေပၚမွာ ဖေယာင္းတုိင္မီး ၃-၄ ေထာင္ ေလာက္ဟာ တလက္လက္နဲ႔ ယိမ္းခါေနတယ္။ လွပတဲ့ ေရာင္စံုပန္းခ်ီကား အေျမာက္အျမားခ်ိတ္ဆြဲထားတ့ဲ ကုန္စံုဆုိင္က မွန္ဘီ႐ုိေတြ အလား ျမင္ရသူအဖုိ႔ မ်က္စိေတြေတာင္ က်ိန္းေနေတာ့တယ္။ ကေလးမေလးဟာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကုိ လွမ္းကုိင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီ
အခုိက္အတန္႔ကေလးမွာပဲ မီးျခစ္ဆံဟာ ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ထက္က ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြဟာ ပုိျမင့္ျမင့္ တက္သြား တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မုိးေကာင္းကင္ေပၚက တလက္လက္နဲ႔ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကယ္ပြင့္ေလး တပြင့္ ေႂကြက်လာၿပီး မုိးေကာင္းကင္မွာ ရွည္လ်ားလွတဲ့ အနီေရာင္ အလင္းတန္း ေသးေသးေလးတခု ေပၚလာတယ္။ “တေယာက္ ေယာက္ေတာ့ ေသေတာ့မယ္””ၾကယ္တပြင့္ ေႂကြက်လာၿပီဆုိရင္ ၀ိဥာဥ္တခုဟာ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ထံ သြားေတာ့မယ္”လုိ႔ သူခ်စ္ရ တဲ့ တဦးတည္းေသာ ဘြားဘြား အသက္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတာကုိ ကေလးမက ျပန္ေျပာေနမိတယ္။

သူဟာ နံရံေထာင့္မွာ မီးျခစ္ဆံတဆံကုိ ထပ္ျခစ္လုိက္ျပန္တယ္၊ ဒီတခ်ီမွာေတာ့ မီးျခစ္ဆံ မီးေတာက္ကေလးက ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံုး ကုိ လင္းထိန္သြားတယ္။ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ဖြားဖြားက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ယုယေနတာေတြ ေပၚလာတယ္။

ကေလးမေလးက ‘ဘြားဘြား’လုိ႔ ေအာ္ေခၚလုိက္ေတာ့တယ္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မကုိ ေခၚသြားပါလား”။ မီးျခစ္ဆံၿငိမ္းသြားရင္ ‘ဘြားဘြား’ကုိလည္း ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြးရွိလွတဲ့ မီးဖုိလုိ။ အေမႊးနံ႔ တသင္းသင္းနဲ႔ ဘဲငန္းကင္လုိ။ လွပတဲ့ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္တုိ႔လုိပဲ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မသိပါတယ္။

သူဟာ ဘြားဘြား ေပ်ာက္မသြားေအာင္ မီးျခစ္ဆံအစည္းႀကီးႀကီးတစည္းနဲ႔ မီးျခစ္ကုိ အျမန္ျခစ္လုိက္တယ္။ မီးျခစ္ဆံအစည္းႀကီးက မီးေတာက္ေပၚလာၿပီး ေန႔ခင္းလုိ လင္းထိန္ေနတယ္။ ဘြားဘြားဟာ ခုလို ရင့္က်က္ၿပီး လွလွပပ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘြားဘြားဟာ ကေလးမေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ ပုိက္ထားလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ား အလယ္မွာ လြင့္ပ်ံေနတယ္။ ပ်ံေလ ျမင့္-ျမင့္သြားၿပီး၊ အေအးဓာတ္မရွိတဲ့၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈမရွိတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡကင္းတဲ့ အရပ္သုိ႔ ပ်ံသန္းေရာက္ရွိသြားပါၿပီ။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့လည္း အဲဒီကေလးမေလးဟာ နံရံေထာင့္မွာ ထုိင္ၿမဲထုိင္ လ်က္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ဟာ နီရဲေနၿပီး၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကေတာ့ ၿပဳံးေရာင္သန္းေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳညမွာ ေအးခဲ ေသဆံုးသြားရတာပါ။ ႏွစ္သစ္ရဲ႕ ေနမင္းဟာ ေပၚထြန္းလာေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ခႏၵာကုိယ္ ႐ုပ္ကလပ္ကေလးေပၚမွာ ေနမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ဟာ ျဖန္႔က်က္လုိ႔ ေနပါၿပီ။ ခေလးမေလးဟာ အဲဒီမွာထုိင္ရင္း မီးျခစ္ၿပီးသား မီးျခစ္ဆံတစည္းကုိ လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားဆဲပါ။

“သူ႔ဘာသာ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အေႏြးဓာတ္ကေလးမ်ား ရေအာင္လုိ႔ ေနမွာေပါ႔….”လုိ႔ လူေတြကေတာ့ ေျပာ ေနရွာပါတယ္။ သူဟာ ဘယ္ေလာက္ လွပတဲ့ အရာေတြကုိ ေတြ႔ျမင္သြားခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈကုိ ဘယ္ေလာက္ခံစားခဲ့ရၿပီး၊ သူ႔ ဘြားဘြားနဲ႔အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿဲပီ ဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ၾကပါဘူး။ ။

၁၉ ရာစုအတြင္းက ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဒိန္းမတ္ စာေရးဆရာ အန္ဒါဆင္းရဲ႕ လက္ရာ တပုဒ္ျဖစ္တယ္။

2 comments:

ကုိဖိုးတရုတ္ said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပို ့စ္ေလးဗ်ာ။ လူေတြကို အသိပညာ အတတ္ပညာေပးႏုိင္တဲ့ ပို ့စ္ေလးပါဘဲ။

Welcome said...

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဘာသာျပန္ပုိ႔စ္ေလးပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဘာသာျပန္ပုိ႔စ္ေတြလဲတင္ပါအုန္း။
ေသာကေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ သိပ္မ်ားေနရင္
မေရႊျပည္သူ ေရးသားထားသလုိ
ရင္သားကင္ဆာျဖစ္ေနအုန္းမယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တုိက္ဆုိင္လုိ႔ပါ။