မစၥတာဂမ္ဘာရီ ဒီတခါလာေတာ့ နအဖ အစိုးရက ပါတီဝင္ ၄၄ ေယာက္(ဒီအထဲမွာ ၁၄ ေယာက္က ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္)႐ွိတဲ့ “၈၈ မ်ိဳးဆက္လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား”လို၊ သခင္စိုးဝါဒီ “အမ်ိဳးသား ျပန္လည္စည္းလံုးညီၫြတ္ေရး သုေတသနႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ထုတ္လုပ္မႈ ေက်ာင္းေတာ္ သားစု”လို၊ သူတို႔ရဲ႕အုတ္ၾကား ျမက္ေပါက္၊ ျဗဳတ္စ ျဗင္းေတာင္း အဖြဲ႔ေတြကို ပြဲထုတ္လိုက္ တယ္။ အဓိပၸာယ္က ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲတုန္းက လူထုေထာက္ခံမႈ ၈ဝ% ေက်ာ္ရထား တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို တတန္းတည္း ထားျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ကိုလည္း ပြဲထုတ္လိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။
အမွန္ပဲ။ ဒီႏွစ္ဟာ နအဖ စစ္အုပ္စုအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပင္ဆင္ေရးကာလျဖစ္တယ္။ ဒါေပ မဲ့ ဒါဟာ ပန္းခင္းလမ္း မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတက္လမ္းပဲ။ နအဖ အဖို႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ သူ႔လူေတြ ႏိုင္ သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႏိုင္ သည္ ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္အာဏာကို သပိတ္ဝင္အိတ္ဝင္ ရထားတယ္ဆိုတာေတာ့ မွန္တယ္။
အခုအခါ နအဖ စစ္္အစိုးရရဲ႕ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔အတြင္း ႐ွန္တိန္လုပ္ေနတာေတြြ စၿပီး ေတြ႔ေနရၿပီ။ ေနာက္အစိုးရမွာ ဝန္ႀကီးလုပ္မယ့္ လူေတြ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အေ႐ြးခံမယ့္ လူေတြ စသျဖင့္ သူတို႔တြင္း စီစဥ္တာ ျပင္ဆင္တာေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ ႀကံ့ဖြတ္၊ တစည စသူေတြ လည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြ၊ စစ္အုပ္စု အဆက္အႏႊယ္ ေဟာင္းေတြလည္း ပ်ားပန္းခတ္ ေျခပုန္းခုတ္ေန ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး တခ်ိဳ႔လည္း ျပန္ထြက္လာတာဟာ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ ျပည္ပမွာ ေတာင္မွ နအဖရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ၊ စည္း႐ံုးေနတာေတြ ေတြ႔ေန၊ ၾကားေန ရတာဟာ အံ့ၾသ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။
အခုလို ရာထူးေတြ၊ အာဏာေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ နအဖ အေနနဲ႔ သူ႔လူေတြ သူထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ ပါ႔မလား။ တျခား လူေတြ၊ တျခား အင္အားစုေတြကို ဘယ္ေလာက္ စုမိလို႔ ဘယ္ေလာက္ အားေတာင့္တဲ့ အေနအထားအထိ သည္း ညည္း ခံႏိုင္မလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ သူေတြက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမ်ားစုျဖစ္လာရင္ နအဖ က ဘယ္လို သေဘာထား မလဲ။ ဒါေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတခုက နအဖ က မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနတဲ့ နအဖရဲ႕၂ဝ၁ဝ ဒီမိုကေရစီဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္နဲ႔ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔လို ႐ွစ္ေလးလံုး မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝ မဟုတ္ဘူး။ ဖမ္းထားတဲ့ လူေတြကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ အ ခ်က္အျခာ ေဒသေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးတဲ့ ေထာင္ေတြကို ပို႔ေနတာ ၾကည့္ရင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ႐ွင္းေနတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း အင္ပ လိုး႐ွင္း(implosion)ေခၚ သူဖာသာ အတြင္းပိုင္း လိႈက္ၿပီးၿပိဳက်သြားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အလိုလိုၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးသြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ လက္သည္မေပၚပဲ သတ္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ နအဖ က ေကာက္ေကာက္ က်စ္က်စ္ လုပ္ႀကံေန၊ အာေဘာ္လႊင့္ေနတာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ေနရ တယ္။ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြကို တရားခံျဖစ္ေအာင္ အခု ကတည္းက စနစ္တက် အာေဘာ္ဖန္တီးေနတယ္။ နအဖ အဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပံု အဆံုးပိုင္းနားကို ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္နက္ကုန္ ထုတ္သံုးေတာ့မယ္ဆိုတာကို သံသယျဖစ္စရာ မလိုဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ ဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြက ဒါကို ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဖက္ကလည္း လက္နက္ကုန္ ထုတ္မသံုးရေသး ဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ နအဖ အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့၊ ညဴကလီယာလက္နက္ထက္ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ အင္အား ေဖာ္ျပမႈဆိုတဲ့ လက္နက္ႀကီးကို မသံုးစြဲရေသးဘူး။ အခုမွ လူထုေတြဟာ ဒီလက္နက္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ဆဲ ႐ွိေသးတယ္လို႔ ျမင္ရမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီလက္နက္မွာ က်ည္ဆံကုန္တယ္လို႔ မ႐ွိဘူးဆိုတာလည္း မွတ္သားထားသင့္တယ္။
ေနာက္မ်ဥ္းသားျပသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုက နအဖမွာ တျခား အခက္အခဲေတြလည္း ႐ွိေနေသးတယ္ ဆိုတာပဲ။ သူတို႔ အဖို႔ မီးဝိုင္းေနတဲ့ အေျခအေနလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မီးခဲကို ဖင္ခု ထိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလို႔ေတာ့ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒီအထဲက တခုက အ ပစ္အခတ္ရပ္စဲထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ကိစၥပဲျဖစ္တယ္။ ဒီအဖြဲ႔ေတြမွာ သေဘာထား တမ်ိဳးထဲ ႐ွိၾကတာ မဟုတ္သလို စဥ္းစားနည္းေတြ လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲ ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တူညီတာတခုက သူတို႔အားလံုးဟာ နအဖ စစ္အစိုးရကို အကုန္ပံုၿပီး မယံုေသးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အားလံုးဟာ‘ေစာင့္ၾကည့္’ ေပၚလာစီကို ကိုင္ၿပီး အကဲခတ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ၾကမၼာကို နအဖရဲ႕ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္ထဲထား လိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘဝေရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေရာ ပစၥလကၡတ္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိၾကတယ္။ သူတို႔လည္း သမိုင္းတရားခံ ျဖစ္မွာကို ေတာ့ ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီလို အေနအထားေတြ ႐ွိေနလို႔လည္း နအဖ တိုင္းမႉးေတြဟာ အဲဒီ အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီကို ဥဒဟို ေခ်ာင္းေပါက္မ တတ္ သြားေန၊ “နားခ်”ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီး ေပၚေပါက္ ခဲ့တဲ့ေနာက္ ဗမာျပည္သူေတြအၾကားမွာ လက္ နက္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ပို ျပင္းျပလာတာေၾကာင့္လည္း နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖြဲ႔ေတြကို တင္းတင္းမာမာ မဆက္ဆံမိေအာင္ ပိုသတိထား ေနရတာျဖစ္တယ္။
တေလာက ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းက နအဖကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာလည္း နအဖအတြက္ရ င္ဆိုင္ရ၊ ေက်ာ္လႊားရခက္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ စစ္အစိုးရအဖို႔ ေျပာရရင္ ၈၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ ျပည္ပဆက္ဆံေရးမွာ ခံစစ္ပဲ ျဖစ္ေနတာကို အခုအထိေျပာင္း မပစ္ႏိုင္ ေသးဘူး။ တလွမ္းတိုးတိုင္း မစင္ပံု နင္းမိေနတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္တခုက ကမၻာ့စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း။ ဒါဟာလည္း နအဖ အဖို႔ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႔႐ြာတာ ျဖစ္တယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီေန႔လို စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ ေငြအမ်ားႀကီး သံုးစြဲရမယ့္ ကာလမွာ က်မွ ဒီစီးပြားေရးကပ္က လာဆိုက္ေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေဘးအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားဖို႔ သူတို႔အေနနဲ႔ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လက္မႈိင္ခ်ၿပီး ကံသာအမိ ကံသာအဖဆိုသလို ျမန္ျမန္ကုန္လြန္ သြားပါေစလို႔ ပရိတ္႐ြတ္ ဆုေတာင္းေန႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ၂ဝဝ၉ နဲ႔ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါတဲ့ ႏွစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အၾကားမွာ ခြဲထြက္မႈေတြ ေပါင္းစည္းမႈေတြ ေပၚလာႏိုင္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ လူေတြလည္း မနည္းပဲ ႐ွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နအဖ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြလည္း ေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္မွန္းထားသင့္တယ္။ ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္တာ၊ စည္း႐ံုး တာေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္ ၿပီးၾကၿပီလဲ။
အမွန္ပဲ။ ဒီႏွစ္ဟာ နအဖ စစ္အုပ္စုအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျပင္ဆင္ေရးကာလျဖစ္တယ္။ ဒါေပ မဲ့ ဒါဟာ ပန္းခင္းလမ္း မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတက္လမ္းပဲ။ နအဖ အဖို႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ သူ႔လူေတြ ႏိုင္ သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႏိုင္ သည္ ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္အာဏာကို သပိတ္ဝင္အိတ္ဝင္ ရထားတယ္ဆိုတာေတာ့ မွန္တယ္။
အခုအခါ နအဖ စစ္္အစိုးရရဲ႕ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔အတြင္း ႐ွန္တိန္လုပ္ေနတာေတြြ စၿပီး ေတြ႔ေနရၿပီ။ ေနာက္အစိုးရမွာ ဝန္ႀကီးလုပ္မယ့္ လူေတြ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အေ႐ြးခံမယ့္ လူေတြ စသျဖင့္ သူတို႔တြင္း စီစဥ္တာ ျပင္ဆင္တာေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ ႀကံ့ဖြတ္၊ တစည စသူေတြ လည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြ၊ စစ္အုပ္စု အဆက္အႏႊယ္ ေဟာင္းေတြလည္း ပ်ားပန္းခတ္ ေျခပုန္းခုတ္ေန ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး တခ်ိဳ႔လည္း ျပန္ထြက္လာတာဟာ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ ျပည္ပမွာ ေတာင္မွ နအဖရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ၊ စည္း႐ံုးေနတာေတြ ေတြ႔ေန၊ ၾကားေန ရတာဟာ အံ့ၾသ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။
အခုလို ရာထူးေတြ၊ အာဏာေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ နအဖ အေနနဲ႔ သူ႔လူေတြ သူထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ ပါ႔မလား။ တျခား လူေတြ၊ တျခား အင္အားစုေတြကို ဘယ္ေလာက္ စုမိလို႔ ဘယ္ေလာက္ အားေတာင့္တဲ့ အေနအထားအထိ သည္း ညည္း ခံႏိုင္မလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ သူေတြက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမ်ားစုျဖစ္လာရင္ နအဖ က ဘယ္လို သေဘာထား မလဲ။ ဒါေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတခုက နအဖ က မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနတဲ့ နအဖရဲ႕၂ဝ၁ဝ ဒီမိုကေရစီဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္နဲ႔ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔လို ႐ွစ္ေလးလံုး မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝ မဟုတ္ဘူး။ ဖမ္းထားတဲ့ လူေတြကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ အ ခ်က္အျခာ ေဒသေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးတဲ့ ေထာင္ေတြကို ပို႔ေနတာ ၾကည့္ရင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ႐ွင္းေနတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း အင္ပ လိုး႐ွင္း(implosion)ေခၚ သူဖာသာ အတြင္းပိုင္း လိႈက္ၿပီးၿပိဳက်သြားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အလိုလိုၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးသြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ လက္သည္မေပၚပဲ သတ္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ နအဖ က ေကာက္ေကာက္ က်စ္က်စ္ လုပ္ႀကံေန၊ အာေဘာ္လႊင့္ေနတာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ေနရ တယ္။ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြကို တရားခံျဖစ္ေအာင္ အခု ကတည္းက စနစ္တက် အာေဘာ္ဖန္တီးေနတယ္။ နအဖ အဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပံု အဆံုးပိုင္းနားကို ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္နက္ကုန္ ထုတ္သံုးေတာ့မယ္ဆိုတာကို သံသယျဖစ္စရာ မလိုဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ ဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြက ဒါကို ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဖက္ကလည္း လက္နက္ကုန္ ထုတ္မသံုးရေသး ဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ နအဖ အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့၊ ညဴကလီယာလက္နက္ထက္ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ အင္အား ေဖာ္ျပမႈဆိုတဲ့ လက္နက္ႀကီးကို မသံုးစြဲရေသးဘူး။ အခုမွ လူထုေတြဟာ ဒီလက္နက္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ဆဲ ႐ွိေသးတယ္လို႔ ျမင္ရမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီလက္နက္မွာ က်ည္ဆံကုန္တယ္လို႔ မ႐ွိဘူးဆိုတာလည္း မွတ္သားထားသင့္တယ္။
ေနာက္မ်ဥ္းသားျပသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုက နအဖမွာ တျခား အခက္အခဲေတြလည္း ႐ွိေနေသးတယ္ ဆိုတာပဲ။ သူတို႔ အဖို႔ မီးဝိုင္းေနတဲ့ အေျခအေနလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ မီးခဲကို ဖင္ခု ထိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလို႔ေတာ့ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒီအထဲက တခုက အ ပစ္အခတ္ရပ္စဲထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ကိစၥပဲျဖစ္တယ္။ ဒီအဖြဲ႔ေတြမွာ သေဘာထား တမ်ိဳးထဲ ႐ွိၾကတာ မဟုတ္သလို စဥ္းစားနည္းေတြ လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲ ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တူညီတာတခုက သူတို႔အားလံုးဟာ နအဖ စစ္အစိုးရကို အကုန္ပံုၿပီး မယံုေသးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အားလံုးဟာ‘ေစာင့္ၾကည့္’ ေပၚလာစီကို ကိုင္ၿပီး အကဲခတ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ၾကမၼာကို နအဖရဲ႕ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္ထဲထား လိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘဝေရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေရာ ပစၥလကၡတ္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိၾကတယ္။ သူတို႔လည္း သမိုင္းတရားခံ ျဖစ္မွာကို ေတာ့ ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီလို အေနအထားေတြ ႐ွိေနလို႔လည္း နအဖ တိုင္းမႉးေတြဟာ အဲဒီ အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီကို ဥဒဟို ေခ်ာင္းေပါက္မ တတ္ သြားေန၊ “နားခ်”ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီး ေပၚေပါက္ ခဲ့တဲ့ေနာက္ ဗမာျပည္သူေတြအၾကားမွာ လက္ နက္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ပို ျပင္းျပလာတာေၾကာင့္လည္း နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖြဲ႔ေတြကို တင္းတင္းမာမာ မဆက္ဆံမိေအာင္ ပိုသတိထား ေနရတာျဖစ္တယ္။
တေလာက ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းက နအဖကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာလည္း နအဖအတြက္ရ င္ဆိုင္ရ၊ ေက်ာ္လႊားရခက္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ စစ္အစိုးရအဖို႔ ေျပာရရင္ ၈၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ ျပည္ပဆက္ဆံေရးမွာ ခံစစ္ပဲ ျဖစ္ေနတာကို အခုအထိေျပာင္း မပစ္ႏိုင္ ေသးဘူး။ တလွမ္းတိုးတိုင္း မစင္ပံု နင္းမိေနတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္တခုက ကမၻာ့စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း။ ဒါဟာလည္း နအဖ အဖို႔ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႔႐ြာတာ ျဖစ္တယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီေန႔လို စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ ေငြအမ်ားႀကီး သံုးစြဲရမယ့္ ကာလမွာ က်မွ ဒီစီးပြားေရးကပ္က လာဆိုက္ေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေဘးအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားဖို႔ သူတို႔အေနနဲ႔ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လက္မႈိင္ခ်ၿပီး ကံသာအမိ ကံသာအဖဆိုသလို ျမန္ျမန္ကုန္လြန္ သြားပါေစလို႔ ပရိတ္႐ြတ္ ဆုေတာင္းေန႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ၂ဝဝ၉ နဲ႔ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါတဲ့ ႏွစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အၾကားမွာ ခြဲထြက္မႈေတြ ေပါင္းစည္းမႈေတြ ေပၚလာႏိုင္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ လူေတြလည္း မနည္းပဲ ႐ွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နအဖ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြလည္း ေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္မွန္းထားသင့္တယ္။ ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္တာ၊ စည္း႐ံုး တာေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ကိုင္ ၿပီးၾကၿပီလဲ။
ဗၾသ
No comments:
Post a Comment