ကယ္တင္႐ွင္မ႐ွိပါ

ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး မစၥတာဘန္ကီမြန္း ဗမာျပည္ကေန ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္ပက မီဒီ ယာေတြ အၾကားမွာ ဒီခရီး စဥ္ဟာ ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူးလား ဆိုတာကို အေတာ္က ေလး ေရးႀကီးခြန္းက်ယ္ ေျပာဆိုၾကတာ သတိထားမိ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သတိျပဳမိ တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ မစၥတာဘန္ကီမြန္း ျပန္သြားတဲ့ ေနာက္မွာ ဒီလိုေျပာဆို ေရးသားတာေတြဟာ ဂယက္ေလာက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး လိႈင္း ငယ္ငယ္ေတာင္ ျဖစ္မလာ ဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ျပည္တြင္း က ျပည္သူေတြက ဒီခရီး အေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းလို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထူးထူးျခားျခား မထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာရရင္ ဗမာျပည္ရဲ႕အေရး ႏိုင္ငံတကာ စားပြဲခံုေတြေပၚေရာက္သြားတာကို ဗမာျပည္သားေတြက မလိုလားပါဘူး။ ဘယ္သူ မဆို ကုိယ့္အိမ္တြင္းက ျပႆနာကို ကိုယ့္အိမ္တြင္းမွာပဲ ေျဖရွင္းခ်င္ တာပါ။ အိမ္ျပင္ေရာက္သြားရင္ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ ယူဆၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ နအဖ စစ္အစိုးရရဲ႕အာဏာရမက္ႀကီးမႈ၊ အင္အားနဲ႔အႏိုင္က်င့္လိုမႈ၊ အမွန္တရားကို လက္မခံႏိုင္မႈ တို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္းကိစၥဟာ ရပ္ေက်ာ္ ရြာေက်ာ္ ျဖစ္ကုန္ရ ပါတယ္။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕အေရး ဒီလိုျပည္ပကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိတာ၊ မရွိတာေတြ ေနာက္ ထားလို႔ ပထမဆံုး ျဖစ္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္ျပႆနာဟာ သူမ်ား ျပႆနာ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ျပႆနာ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဒီအခါမွာ သူတုိ႔က ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းတယ္ဆိုေတာ့ သဘာဝက်စြာပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ျပႆနာကို သူတုိ႔ အက်ိဳး စီးပြားေပၚ အေျခခံၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုခ်ဥ္းကပ္ စဥ္းစားနည္းမ်ိဳးေတြကေန ေပးလာတဲ့ အႀကံေပးခ်က္ေတြကို အစိုးရေရာ၊ အတိုက္အခံေတြပါ လက္ခံရ အခက္၊ လက္မခံရ အခက္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြက ဗမာျပည္သားေတြ ျဖစ္ခ်င္ တာနဲ႔ တူခ်င္မွ တူညီတာဆိုတာကို ေမ့လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

ပိုဆိုးတာက ဒီျပည္ပက လူေတြဟာ ကုလသမဂၢလို၊ အီးယူလို၊ အာစီယံလို အဖြဲ႔နာမည္ႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ၾကေျပာၾကတာ ဆို ေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ ဒါႀကီးေတြ လုပ္ကိုင္ၾကတာေတြကိုပဲ အေျဖရ ႏိုးႏိုး၊ လိုခ်င္တာရ ႏိုးႏိုး၊ ဟိုဟာ ႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာ ႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္ရ မလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး“ဗမာျပည္အေၾကာင္း ကြၽမ္းက်င္သူ”၊ “ဗမာျပည္ကို စာနာသူ”ဆိုသူေတြကလည္း ဗမာျပည္အေရး ေဆြး ေႏြးပြဲေတြ၊ ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲေတြ တခ်ီၿပီး တခ်ီ က်င္းပၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔လူေတြကလည္း ဒီလိုျပည္ပကေန စဥ္းစားေတြးဆ တာေတြကိုပဲ သိုက္စာေပးသလို ေပးၾကပါတယ္။

ဒီေန႔ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေနေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ျမန္ျမန္ပဲ ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး အဖက္ဖက္ မွာ ေျပာင္းလဲေနတာပါ။ ႏိုင္ငံတိုင္းဟာ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔အညီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိုက္လံထိန္းညိွေနရပါတယ္။ ဒီထဲမွာ အေမရိ ကန္ ႏိုင္ငံလည္း ¹ခြင္းခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔လုပ္မဲ့ ေပၚလစီ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ဗမာျပည္အတြက္၊ ျပည္ သူေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိမွာလဲ။ ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ “မိတ္အင္- - -” ႏိုင္ငံျခားမွာ လုပ္သည္ဆို တိုင္း ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆလို႔မျဖစ္ပါဘူး။

တကယ္လို႔ မစၥတာဘန္ကီမြန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရရင္ ဘာေျပာမယ္ဆိုတာကို ဘာမွမသိရပဲ သူဒီလိုေျပာ ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ဆံုးရံႈးမႈ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ႀကီးပါသေကာလို႔ အေခ်အတင္ ေျပာေနၾကတာဟာ မေယာင္ရာ ဆီလူးသလိုမ်ား ျဖစ္ေန သလား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္က်ေတာ့ သူေျပာမယ့္ စကားဟာ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕အက်ိဳးနဲ႔နီးစပ္ရဲ႔လား၊ မနီးစပ္ ဘူးလား၊ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ သူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို “ေတာင့္ထား၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေထာက္ခံတယ္”လို႔ မေျပာမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဘာေၾကာင့္ ဝင္သင့္ေၾကာင္း ဆိုတာမ်ိဳးေတြေတာ့ ေျပာေကာင္းေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေျပာမယ့္စကားဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးဆိုရင္ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြမွာ ဘာမွ မဆံုးရံႈးပါဘူး။ သူ႔တဦးခ်င္း ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္ေတာ့ ဆံုးရံႈးမႈ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ မစၥတာဂမ္ဘာရီတုန္းက အေတြ႔မခံခဲ့ဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား ရပါမယ္။ မစၥတာဂမ္ဘာရီက သူ႔ၿခံေပါက္လာၿပီး ေျပာတာေတာင္မွ လက္မခံခဲ့တာပါ။ အခုလည္း မစၥတာဘန္ကီမြန္းက ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္ ဆိုဦးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေတြ႔ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မစၥတာ ဂမ္ဘာရီကို အေတြ႔မခံခဲ့တာဟာ ပုဂၢိဳလ္အာဃာတေၾကာင့္ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူေျပာခဲ့တဲ့၊ သူေျပာမယ့္ စကားေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ ေနမယ္လို႔ ယူဆရ ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ထပ္ေထာက္ျပသင့္တဲ့အခ်က္က ဗမာျပည္ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ သူတို႔ထင္ သလို မႏံုအဘူးဆိုတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ တကၠသိုလ္ေတြကသင္ေပးမွ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြဟာ မစၥတာဘန္ကီးမြန္ရဲ႕ခရီးကို ထူးထူးျခားျခား စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း လံုးဝ မထားပါဘူး။ ‘ေအာ္-လာျပန္ပေကာ၊ ျပန္သြားျပန္ပေကာ’လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့တာပါ။ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ နအဖရဲ႕အထာကို ဗမာႏိုင္ငံ သားေတြက မစၥတာဘန္ကီမြန္းထက္ ပိုသိပါတယ္။ နအဖအေပၚ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳး ဗမာျပည္သားေတြက မထားပါဘူး။ နည္းနည္းမွ မထားပါဘူး။ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို မစၥတာ ဘန္ကီမြန္း မေျပာနဲ႔ စၾကာဝေတး နတ္မင္းႀကီး လာေျပာ ေတာင္ အာဏာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူးဆိုတာ ဗမာျပည္သားေတြက အသိဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုတဲ့အတြက္ ျပည္ပက ဖိအားေပးတာ၊ ျပည္သူေတြဖက္က ရပ္တည္ေပးတာ၊ ဒီမိုကေရစီဖက္က ရပ္တည္ေပးတာေတြ ကို ျငင္းပယ္ရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ လက္ခံရံုမက ႀကိဳဆိုရမွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕အခန္း၊ သူတို႔ရဲ႕ထိေရာက္တဲ့အတိုင္းအတာေတြကို အသိ အမွတ္ျပဳရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ပက လုပ္ကိုင္မႈေတြကို မွားယြင္းတဲ့အခ်က္ျပမႈေပးၿပီး ျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ရွင္ ေမွ်ာ္ေစတာမိ်ဳး ဆိုရင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ၾကရပါမယ္။

ဒီေန႔ ဆင္ႏႊဲေနၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ကယ္တင္ရွင္ မရွိပါဘူး။ ျပည္သူလူထုႀကီးကသာ တိုင္းျပည္ကိုေရာ အေရးေတာ္ပံုကိုေရာ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။

ဗၾသ