မိုးထက္ေန
က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာတဲ့ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ ရြာက စပါးကလဲ လြတ္ျဖစ္ ေရလုပ္ငန္းကလဲ လြတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ျမိဳ႕နယ္ အဆင့္ျဖစ္တယ္ဆိုလာ ဘာဆိုလား ဒါ ေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္ နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကို တိုင္းကလဲ အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္းသြားလိုက္၊ အစုယူျပီး အငွားခ်ထား တဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြဆီက ေငြသြားေကာက္လိုက္ စာရင္း႐ွင္းလိုက္။ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္ မိသားစုနဲ႔ ေနလိုက္နဲ႔ ရပ္ေရး ႐ြာေရးလဲ သိပ္ မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ျပီး တိုက္ပံုတကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္စေဘာက္ ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို႔ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလဲ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္ မိန္မ ကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလဲ ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူးေသခ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာၾကီးသမီး ၊ က်ဳပ္က ၁၀ တန္း ႏွစ္ခါက်လို ့ အိမ္ကထြက္ေျပးလာျပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ျပဇာတ္ေတြ ထဲကလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲျခင္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူအထြာနဲ ့သူေတာ့ရင္ခုန္ဖို ့ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမ ျဖစ္မဲ့ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ ့ကလဲ အခ်ိန္တန္ ဘြဲေလးဘာေလးရ ျပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ႔။ က်ဳပ္က ဆရာၾကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆယ္တန္းေအာင္ ေအာင္ေျဖမယ္ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ႔႔မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ပဲ ခရစ္ယန္ သီလ႐ွင္ အျပီး လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေနာက္မွာ မွ လက္ထပ္ခြင့္တင္ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား၊ တပ္ကေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြး ရင္း က်ားစားရင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလဲ မ႐ွိ။ က်ဳပ္လဲ ဆယ္တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလဲ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာ ပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူျပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတတ္ေနရာေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြကို ၾကည့္ျပီး ေသြးလန္႔ လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုတိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔ ႐ြယ္တူ အရာ႐ွိကန္ေတာ္ေတြ၊ ဆရာၾကီး ကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ ( တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။
တပ္ထဲက ထြက္ျပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ႔ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚမွာ အိမ္ေလး တစ္လံုးငွားေန။ က်ဳပ္ကလဲ ႐ြာအနီးအနားမွာ စပါးပြဲစားလုပ္၊ ဆားပြဲစား လုပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္းမ ဘြဲ႔ရတဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲ႔ရ ျပီးလို႔ ေ႐ွ႕ေနလုပ္စားဖို႔ကလဲ ခ်ိန္ဘာဆင္ဖို႔ ဆရာေမြးဆရာ ပိုက္ဆံကလဲ မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလဲ ႐ြာေတြ အထိဆင္း ေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံ ျပတ္လို႔ ပုသိမ္သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ ့ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူ ဆာမေနသာဆိုတဲ့ အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြ ကတဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လဲ ေျပပါတယ္။ ေငြလဲ ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ် လူဆရာေခၚရ။ ဟိုလူေၾကာက္ရ ဒီလူေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာ ကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲ႔ဝတ္႐ံုၾကီး တစ္ကားကားနဲ႔ ဘြဲ႔တက္ယူတဲ့ေန႔ ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ျပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္နုရာမွာ လယ္ေလးေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ဝယ္ျပီး လုပ္ဖို႔ ေနာက္ အသက္သိပ္ မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ ျပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူ ဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာ တာ အခု ဆို သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားအငယ္ေလး က ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္ ႐ွိထင္ပါ့။
ဒီ႐ြာေျပာင္း ခါစတုန္း ကမ်ားေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ႏွစ္ဧက ေလာက္ေပၚ အငွား ကြ်ဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ မိသားစုကို ေကာင္း ေကာင္း ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကြ်ဲ အပိုင္ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လဲ ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လဲ ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြားဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို႔ ပုသိမ္ျမိဳ႕က သားဖြားမီး ယပ္ ဆရာဝန္မၾကီးနဲ႔ ေသခ်ာက်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာျပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဦးစီလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြရယ္ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြရယ္၊ က်ဳပ္ လယ္ေတြရယ္နဲ ့ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္း ေပါက္ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံလူေတြကလဲ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ အလႈအတန္းမွာ မေႏွးတာရယ္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံး မိသာစု ဆိုရင္ မမွားဘူး ေပါ့ေလ။ တစ္ခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔ အိမ္မွာ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ လာျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ စီးပြားတတ္တဲ့ အ ေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္ မိန္းမနဲ႔ ေျပာရင္ ဘုရားသၡင္အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအး ရယ္လို႔ ေျပာတတ္ျပီး က်ဳပ္နဲ႔ဆို ရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ိဳးေပါ့ ကိုဖိုးေတ ရာလို ့ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။
ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳျပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမဲ့ ႏွစ္မို႔လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုျပီး ေငြဝင္ တာမွ ကေလးေတြထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသး တယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိပံုေျပာပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးက ကေလးေတြ မေမြး ခင္ထဲက သူဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲပဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ ၾကီးမွ သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတစ္မိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲ လုပ္မဲ့အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲမ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ပဲ အလႈဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို႔၊ ႐ွင္ေလာင္ဝတ္စံု ငွားတာတို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚတတ္လုပ္ ျပန္ျပန္ လာခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလဲ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မဲ့ အလႈအတြက္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို႔။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ ေတာင္ ကာလ သားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအး ကလဲ က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလး တင္ျပီး ကေတာ့ ပြဲ႐ြက္ဖုိ ့ၾကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနရတာကို။
အဲဒီေန႔က ေလေတြစထန္ လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို႔ ျမစ္ဝကြ်န္ေပၚေဒသအတြက္က မုန္တိုင္းဆိုတာ အထူးအ ဆန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီး ရယ္ မိေအး ရယ္၊ မိေအး တူမေလးရယ္ေခၚျပီး တိုက္ခံ အေဆာက္အဦးလဲျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလဲျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္ လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ေျပာမလား ကံဆိုးတယ္ေျပာ မလား။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် မုန္တိုင္းအားေကာင္းလာပံုးမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲေနမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲျပဳိတဲ့ အ သံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတာင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ အေကာင္း ဆံုးလို႔ ထင္မွတ္ထားတဲ့ ဟာေတြအားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေလာက လံုးဝုဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလၾကီး အျပီးမွာေတာ့……..
ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕အသံ။ ျပီးေတာ့ မိေအးရဲ႕ “မုန္တိုင္းရဲ႕အေပၚမွာ ဘုရားသၡင္ ႐ွိပါ တယ္၊ သခင့္လက္ထဲ့မွာ က်မတို႔ ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီ အသံေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိ တာ သမီးနဲ႔သား၊ ျပီးေတာ့ မယ္ေအးတူမ။ သမီးနဲ႔သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီး ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ေအးရေပမဲ့ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အေျခအေနျငိမ္သက္ စျပဳတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လဲ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကေလးေတြကို မိေအးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး ထြက္အလာမွာ လဲ က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္ဆို္ရမွာေပါ့။
က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလဲ သူတို႔ အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြေနရာမွာ ေရျပင္ၾကီးေဖြးလို႔။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မွ် ေကြ်းတဲ့ အစားေလးေတြပဲ အားလံုး မွ်စားရင္း က်ဳပ္တို႔ အားလံုးေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာကတက္လာတဲ့လူ စစ္သားလူထြက္ အတြက္ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြ အခုလိုစားေနရတာ ၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုးစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုး ၾကီး အျပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ဆီေရာက္လာတဲ့ အခါ ေရဘူးနည္းနည္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ တစ္ထုတ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ ေယာက္ကလဲ အလႈက်ေတာ့၊ အလႈေရာက္ရင္ စိုတဲ့ စကားကို ႐ြယ္တူကေလး ေတြၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ႔ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ ရင္လဲ မလိုအပ္ပဲ မ်က္လံုးပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိမ္အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကြ်ဲ ေတြရဲ႕ အေျခအေန၊ ဆားကြင္း အေျခအေန၊ ငါးဖမ္း ေလွေတြရဲ႕ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအး ၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလဲ သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့ ေန႔ ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ မိသားစု သာမက ဒီေနရာ မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္း ပါး ပါး ရလာတယ္။ ျမဳိ႕ေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားဆီးတာ မ်ိဳးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလႈ ႐ွင္ေတြကလဲ ေစတနာေကာင္းၾကပါတယ္ ေရလမ္းခရီးကိုလဲ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ၫိႈျငင္မႈကို ခံျပီးေတာ့လဲ လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ေျပာတယ္ အေမရိကန္တို႔ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာၾကီးေတြ ေရာက္ေနျပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြ ဆီလာျပီ လိုတာ မွန္သမွ်ကူညီ လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပးမေပးပါ ဒီတစ္မိုးအတြက္ စားဖို႔ ရယ္။ က်ဳပ္ လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးျပီး မ်ိဳးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ဆိုလဲ ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့ အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ႔ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ မိသားတစ္စုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ ရြာကို အလႈရွင္အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္၊ မိေအး၊ သမီးနဲ႔သားကို ေခၚျပီး လပြတၱာဘက္ကို အလႈ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တစ္ဘက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱ စိတ္ကေလးပါသလို၊ တဘက္ကလဲ က်ဳပ္တို႔ ေလးေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ေလးေယာက္စာ ပိုရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလဲ ေတြးမိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ ျပင္သစ္ၾကီးေတြ လာတဲ့အခါ ျမဳိ႕ေပၚကို အရင္လာမယ္ ။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုးေတြ႔ရမယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ျပင္ဖို႔ စပါးစိုက္ဖို႔ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္ တာေပါ့။ မိေအးကလဲ ဘြဲ႔ေတာင္ရထားတာ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္မွာပဲကို။ မိေအးကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့လဲ သ ေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ကိုေျပာေတာ့လဲ ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ အလႈရွင္ေတြ ေရာက္လာျပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္းတို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာေျပာတယ္ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ျပီး ၾကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့။ စိတ္ထဲ ဘဝင္ မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစု အေရးက႐ွိေသးတာကို။ စကားနဲ ရန္ဆဲေပါ့။
လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေနတာထက္ ျမိဳ႔ျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလႈ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း ျမဳိ႕ျပင္ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလႈ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးျပီး သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားၾကီး ကားငယ္ေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလဲ ရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက်ေဝတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္စာ ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပိုစားရတာအမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္ အလႈ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ႔ လက္႐ွိကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ရဲေတြရယ္၊ ကိုစိန္သန္းတို႔လို ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြရယ္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ဒီမွာေနခြင့္ မရွိဘူး။ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာျပီးလာေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းဆီေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရ တယ္။ အထဲမွာလဲ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ ဆန္အိတ္၊ ဆီစားနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခနတာေတာ့ လံုျခံဳမႈရျပီဆိုတ့ဲ အသိ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ၊ မိေအးနဲ႔က်ဳပ္ေရာ ကားသံနားေထာင္လိုက္ ပစၥည္းလႈမဲ့သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔၊ ပစၥည္းေတြ သြားအလႈခံ လိုက္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလဲ မျဖစ္လို႔သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ ရိကၡာသြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမဲ့ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္ယံု ပဲေပါ့။
တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ယဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံျပီး အရာရွိၾကီးေတြ က်ေနာ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲ တုန္းကလဲ က်ဳပ္ုက ဓါမေနာက္ပိတ္ေခြ ရိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီ တစ္တဲ့ ခ်င္းၾကည့္ ျပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လဲ ဝမ္းသာတာေပါ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူၾကီးေတြ လာတယ္ ဆိုေတာ့။ လူၾကီး ေတြ ျပန္ထြက္သြားျပီး ခနေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြေရာက္လာျပီး ဆန္အိပ္ေတြနဲ႔ တျခားစားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတာ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထဲ့ထားတဲ့ အိပ္ေတြကို “ဒါတစ္ပတ္စာ” လို႔ ေျပာျပီးေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလႈရွင္ေတြ ဆီကမွလဲ တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ ့ေျပာတယ္။
က်ဳပ္ကလဲ တစ္ခုခုဆိုရင္ ၿမံဳမေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္း ေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ႔ မန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မလိုဘူး ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ိဳး စပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးလာေတာ့။ အဲဒီလူလဲ မ်က္ႏွာၾကီး နီရဲ လာျပီး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့ထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ိဳ႕ကလြဲျပီးဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ အိမ္။ လူေတြ စြန္ႀကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ႔ သမီးနဲ႔့သား နဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔သားကို လႈတဲ့ အလႈပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အဝင္မခံဘူး စားဖို႔မ႐ွိရင္ေတာင္းစား ဆိုတဲ့ အသံ….
က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူရဲ႕ျပဴက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔႕လည္ပင္း အ ထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ ေခါင္းနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔က နာက်င္မႈ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မ လြတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို႔ဆီက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြပဲ လုယူတာ၊ က်ဳပ္လက္ထဲက လူနဲ႔ သူလို လူမ်ိဳးေတြက က်ဳပ္တို႔ ဘဝ တစ္ခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔သမီးရဲ႕အနာဂတ္ကို ဖ်က္ျပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူေတြကလဲ ခ်ၾကပါေတာ့လား။ ထမင္းစားရယံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ိဳးစပါး။ ဘယ္ သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲ လႈေနႏိုင္မလဲ တစ္လလား၊ ဆယ္လလား၊ တစ္ႏွစ္လား။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ပဲ သူမ်ား လႈတာကို တစ္ သက္လံုးထိုင္ စားေနမယ္ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကြ်န္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ ခ်ၾကပါေတာ့ လား က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူလူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့မလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြက ခႏၱီပါရမီ ေကာင္းတာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား။ ဓါမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို႔လား။ ေမးခြန္ေတြရဲ႕အေျဖကို ႐ွာမ ေတြ႔ခင္ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို ့။ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရ တာက ဧရာမ သေဘၤာၾကီး။ မိေအးနဲ ့ ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္လို ့။
ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ႈးတစ္ေယာက္ စိတ္ေဖာက္ျပီး ဥကၠ႒ ၾကီးကို လည္္ပင္းထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္ လို႔ ဥကၠ႒ ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလႈရွင္ေတြနဲ ့ အလႈခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ က်မ အမ်ိဳးသား သေဘၤာေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မဲ့လူေတြ သြားေခၚေနတယ္ လို႔ ငိုတစ္ခါရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုလူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာတဲ့ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ ရြာက စပါးကလဲ လြတ္ျဖစ္ ေရလုပ္ငန္းကလဲ လြတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ျမိဳ႕နယ္ အဆင့္ျဖစ္တယ္ဆိုလာ ဘာဆိုလား ဒါ ေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္ နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကို တိုင္းကလဲ အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္းသြားလိုက္၊ အစုယူျပီး အငွားခ်ထား တဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြဆီက ေငြသြားေကာက္လိုက္ စာရင္း႐ွင္းလိုက္။ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္ မိသားစုနဲ႔ ေနလိုက္နဲ႔ ရပ္ေရး ႐ြာေရးလဲ သိပ္ မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ျပီး တိုက္ပံုတကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္စေဘာက္ ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို႔ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလဲ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္ မိန္မ ကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလဲ ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူးေသခ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာၾကီးသမီး ၊ က်ဳပ္က ၁၀ တန္း ႏွစ္ခါက်လို ့ အိမ္ကထြက္ေျပးလာျပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ျပဇာတ္ေတြ ထဲကလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲျခင္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူအထြာနဲ ့သူေတာ့ရင္ခုန္ဖို ့ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမ ျဖစ္မဲ့ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ ့ကလဲ အခ်ိန္တန္ ဘြဲေလးဘာေလးရ ျပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ႔။ က်ဳပ္က ဆရာၾကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆယ္တန္းေအာင္ ေအာင္ေျဖမယ္ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ႔႔မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ပဲ ခရစ္ယန္ သီလ႐ွင္ အျပီး လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေနာက္မွာ မွ လက္ထပ္ခြင့္တင္ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား၊ တပ္ကေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြး ရင္း က်ားစားရင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလဲ မ႐ွိ။ က်ဳပ္လဲ ဆယ္တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလဲ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာ ပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူျပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတတ္ေနရာေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြကို ၾကည့္ျပီး ေသြးလန္႔ လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုတိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔ ႐ြယ္တူ အရာ႐ွိကန္ေတာ္ေတြ၊ ဆရာၾကီး ကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ ( တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။
တပ္ထဲက ထြက္ျပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ႔ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚမွာ အိမ္ေလး တစ္လံုးငွားေန။ က်ဳပ္ကလဲ ႐ြာအနီးအနားမွာ စပါးပြဲစားလုပ္၊ ဆားပြဲစား လုပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္းမ ဘြဲ႔ရတဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲ႔ရ ျပီးလို႔ ေ႐ွ႕ေနလုပ္စားဖို႔ကလဲ ခ်ိန္ဘာဆင္ဖို႔ ဆရာေမြးဆရာ ပိုက္ဆံကလဲ မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလဲ ႐ြာေတြ အထိဆင္း ေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံ ျပတ္လို႔ ပုသိမ္သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ ့ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူ ဆာမေနသာဆိုတဲ့ အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြ ကတဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လဲ ေျပပါတယ္။ ေငြလဲ ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ် လူဆရာေခၚရ။ ဟိုလူေၾကာက္ရ ဒီလူေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာ ကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲ႔ဝတ္႐ံုၾကီး တစ္ကားကားနဲ႔ ဘြဲ႔တက္ယူတဲ့ေန႔ ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ျပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္နုရာမွာ လယ္ေလးေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ဝယ္ျပီး လုပ္ဖို႔ ေနာက္ အသက္သိပ္ မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ ျပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူ ဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာ တာ အခု ဆို သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားအငယ္ေလး က ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္ ႐ွိထင္ပါ့။
ဒီ႐ြာေျပာင္း ခါစတုန္း ကမ်ားေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ႏွစ္ဧက ေလာက္ေပၚ အငွား ကြ်ဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ မိသားစုကို ေကာင္း ေကာင္း ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကြ်ဲ အပိုင္ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လဲ ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီ ႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လဲ ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြားဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို႔ ပုသိမ္ျမိဳ႕က သားဖြားမီး ယပ္ ဆရာဝန္မၾကီးနဲ႔ ေသခ်ာက်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာျပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဦးစီလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြရယ္ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြရယ္၊ က်ဳပ္ လယ္ေတြရယ္နဲ ့ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္း ေပါက္ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံလူေတြကလဲ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ အလႈအတန္းမွာ မေႏွးတာရယ္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံး မိသာစု ဆိုရင္ မမွားဘူး ေပါ့ေလ။ တစ္ခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔ အိမ္မွာ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ လာျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ စီးပြားတတ္တဲ့ အ ေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္ မိန္းမနဲ႔ ေျပာရင္ ဘုရားသၡင္အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအး ရယ္လို႔ ေျပာတတ္ျပီး က်ဳပ္နဲ႔ဆို ရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ိဳးေပါ့ ကိုဖိုးေတ ရာလို ့ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။
ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳျပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမဲ့ ႏွစ္မို႔လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုျပီး ေငြဝင္ တာမွ ကေလးေတြထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသး တယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိပံုေျပာပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးက ကေလးေတြ မေမြး ခင္ထဲက သူဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲပဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ ၾကီးမွ သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတစ္မိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲ လုပ္မဲ့အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲမ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ပဲ အလႈဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို႔၊ ႐ွင္ေလာင္ဝတ္စံု ငွားတာတို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ျမိဳ႕ေပၚတတ္လုပ္ ျပန္ျပန္ လာခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလဲ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မဲ့ အလႈအတြက္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို႔။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ ေတာင္ ကာလ သားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအး ကလဲ က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလး တင္ျပီး ကေတာ့ ပြဲ႐ြက္ဖုိ ့ၾကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနရတာကို။
အဲဒီေန႔က ေလေတြစထန္ လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို႔ ျမစ္ဝကြ်န္ေပၚေဒသအတြက္က မုန္တိုင္းဆိုတာ အထူးအ ဆန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီး ရယ္ မိေအး ရယ္၊ မိေအး တူမေလးရယ္ေခၚျပီး တိုက္ခံ အေဆာက္အဦးလဲျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလဲျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္ လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ေျပာမလား ကံဆိုးတယ္ေျပာ မလား။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် မုန္တိုင္းအားေကာင္းလာပံုးမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲေနမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲျပဳိတဲ့ အ သံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတာင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ အေကာင္း ဆံုးလို႔ ထင္မွတ္ထားတဲ့ ဟာေတြအားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေလာက လံုးဝုဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလၾကီး အျပီးမွာေတာ့……..
ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕အသံ။ ျပီးေတာ့ မိေအးရဲ႕ “မုန္တိုင္းရဲ႕အေပၚမွာ ဘုရားသၡင္ ႐ွိပါ တယ္၊ သခင့္လက္ထဲ့မွာ က်မတို႔ ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီ အသံေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိ တာ သမီးနဲ႔သား၊ ျပီးေတာ့ မယ္ေအးတူမ။ သမီးနဲ႔သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီး ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ေအးရေပမဲ့ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အေျခအေနျငိမ္သက္ စျပဳတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လဲ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကေလးေတြကို မိေအးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး ထြက္အလာမွာ လဲ က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္ဆို္ရမွာေပါ့။
က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလဲ သူတို႔ အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြေနရာမွာ ေရျပင္ၾကီးေဖြးလို႔။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မွ် ေကြ်းတဲ့ အစားေလးေတြပဲ အားလံုး မွ်စားရင္း က်ဳပ္တို႔ အားလံုးေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာကတက္လာတဲ့လူ စစ္သားလူထြက္ အတြက္ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြ အခုလိုစားေနရတာ ၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုးစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုး ၾကီး အျပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ဆီေရာက္လာတဲ့ အခါ ေရဘူးနည္းနည္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ တစ္ထုတ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ ေယာက္ကလဲ အလႈက်ေတာ့၊ အလႈေရာက္ရင္ စိုတဲ့ စကားကို ႐ြယ္တူကေလး ေတြၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ႔ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ ရင္လဲ မလိုအပ္ပဲ မ်က္လံုးပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိမ္အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကြ်ဲ ေတြရဲ႕ အေျခအေန၊ ဆားကြင္း အေျခအေန၊ ငါးဖမ္း ေလွေတြရဲ႕ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအး ၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလဲ သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့ ေန႔ ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ မိသားစု သာမက ဒီေနရာ မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္း ပါး ပါး ရလာတယ္။ ျမဳိ႕ေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားဆီးတာ မ်ိဳးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလႈ ႐ွင္ေတြကလဲ ေစတနာေကာင္းၾကပါတယ္ ေရလမ္းခရီးကိုလဲ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ၫိႈျငင္မႈကို ခံျပီးေတာ့လဲ လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ေျပာတယ္ အေမရိကန္တို႔ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာၾကီးေတြ ေရာက္ေနျပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြ ဆီလာျပီ လိုတာ မွန္သမွ်ကူညီ လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပးမေပးပါ ဒီတစ္မိုးအတြက္ စားဖို႔ ရယ္။ က်ဳပ္ လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးျပီး မ်ိဳးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ဆိုလဲ ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့ အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ႔ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ မိသားတစ္စုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ ရြာကို အလႈရွင္အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္၊ မိေအး၊ သမီးနဲ႔သားကို ေခၚျပီး လပြတၱာဘက္ကို အလႈ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တစ္ဘက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱ စိတ္ကေလးပါသလို၊ တဘက္ကလဲ က်ဳပ္တို႔ ေလးေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ေလးေယာက္စာ ပိုရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလဲ ေတြးမိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ ျပင္သစ္ၾကီးေတြ လာတဲ့အခါ ျမဳိ႕ေပၚကို အရင္လာမယ္ ။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုးေတြ႔ရမယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ျပင္ဖို႔ စပါးစိုက္ဖို႔ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္ တာေပါ့။ မိေအးကလဲ ဘြဲ႔ေတာင္ရထားတာ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္မွာပဲကို။ မိေအးကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့လဲ သ ေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ကိုေျပာေတာ့လဲ ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ အလႈရွင္ေတြ ေရာက္လာျပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္းတို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာေျပာတယ္ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ျပီး ၾကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့။ စိတ္ထဲ ဘဝင္ မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစု အေရးက႐ွိေသးတာကို။ စကားနဲ ရန္ဆဲေပါ့။
လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေနတာထက္ ျမိဳ႔ျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလႈ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း ျမဳိ႕ျပင္ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလႈ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးျပီး သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားၾကီး ကားငယ္ေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြကလဲ ရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက်ေဝတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္စာ ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပိုစားရတာအမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္ အလႈ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ႔ လက္႐ွိကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ရဲေတြရယ္၊ ကိုစိန္သန္းတို႔လို ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြရယ္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ဒီမွာေနခြင့္ မရွိဘူး။ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာျပီးလာေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းဆီေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရ တယ္။ အထဲမွာလဲ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ ဆန္အိတ္၊ ဆီစားနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခနတာေတာ့ လံုျခံဳမႈရျပီဆိုတ့ဲ အသိ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ၊ မိေအးနဲ႔က်ဳပ္ေရာ ကားသံနားေထာင္လိုက္ ပစၥည္းလႈမဲ့သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔၊ ပစၥည္းေတြ သြားအလႈခံ လိုက္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလဲ မျဖစ္လို႔သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ ရိကၡာသြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမဲ့ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္ယံု ပဲေပါ့။
တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ယဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံျပီး အရာရွိၾကီးေတြ က်ေနာ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲ တုန္းကလဲ က်ဳပ္ုက ဓါမေနာက္ပိတ္ေခြ ရိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီ တစ္တဲ့ ခ်င္းၾကည့္ ျပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လဲ ဝမ္းသာတာေပါ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူၾကီးေတြ လာတယ္ ဆိုေတာ့။ လူၾကီး ေတြ ျပန္ထြက္သြားျပီး ခနေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြေရာက္လာျပီး ဆန္အိပ္ေတြနဲ႔ တျခားစားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတာ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထဲ့ထားတဲ့ အိပ္ေတြကို “ဒါတစ္ပတ္စာ” လို႔ ေျပာျပီးေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလႈရွင္ေတြ ဆီကမွလဲ တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ ့ေျပာတယ္။
က်ဳပ္ကလဲ တစ္ခုခုဆိုရင္ ၿမံဳမေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္း ေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ႔ မန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မလိုဘူး ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ိဳး စပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးလာေတာ့။ အဲဒီလူလဲ မ်က္ႏွာၾကီး နီရဲ လာျပီး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့ထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ိဳ႕ကလြဲျပီးဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ အိမ္။ လူေတြ စြန္ႀကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ႔ သမီးနဲ႔့သား နဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔သားကို လႈတဲ့ အလႈပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အဝင္မခံဘူး စားဖို႔မ႐ွိရင္ေတာင္းစား ဆိုတဲ့ အသံ….
က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူရဲ႕ျပဴက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔႕လည္ပင္း အ ထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ ေခါင္းနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔က နာက်င္မႈ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မ လြတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို႔ဆီက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြပဲ လုယူတာ၊ က်ဳပ္လက္ထဲက လူနဲ႔ သူလို လူမ်ိဳးေတြက က်ဳပ္တို႔ ဘဝ တစ္ခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔သမီးရဲ႕အနာဂတ္ကို ဖ်က္ျပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူေတြကလဲ ခ်ၾကပါေတာ့လား။ ထမင္းစားရယံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ိဳးစပါး။ ဘယ္ သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲ လႈေနႏိုင္မလဲ တစ္လလား၊ ဆယ္လလား၊ တစ္ႏွစ္လား။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ပဲ သူမ်ား လႈတာကို တစ္ သက္လံုးထိုင္ စားေနမယ္ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကြ်န္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ ခ်ၾကပါေတာ့ လား က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူလူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့မလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြက ခႏၱီပါရမီ ေကာင္းတာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား။ ဓါမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို႔လား။ ေမးခြန္ေတြရဲ႕အေျဖကို ႐ွာမ ေတြ႔ခင္ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို ့။ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရ တာက ဧရာမ သေဘၤာၾကီး။ မိေအးနဲ ့ ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္လို ့။
ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ႈးတစ္ေယာက္ စိတ္ေဖာက္ျပီး ဥကၠ႒ ၾကီးကို လည္္ပင္းထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္ လို႔ ဥကၠ႒ ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလႈရွင္ေတြနဲ ့ အလႈခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ က်မ အမ်ိဳးသား သေဘၤာေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မဲ့လူေတြ သြားေခၚေနတယ္ လို႔ ငိုတစ္ခါရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုလူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
2 comments:
လက္ရိွအခ်ိန္ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး တူညီေအာင္ မီးေမွာင္းထိုးျပႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ရသေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႕ အနိမ့္အျမင့္ မတူညီတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားကို ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေပးစြမ္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
နာဂစ္ အေၾကာင္းဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္
တခုရွိတာက အလွဴ ေနရာမွာ အလႈျဖစ္ေနပါတယ္ဗ်ာ
Post a Comment