ရင္ကြဲနာ

ခုႏွစ္ကိုေတာ့ျဖင့္ မမွတ္မိေတာ့ၿပီ။ ဗမာျပည္တြင္ အေအးလႈိင္းျဖတ္ေသာႏွစ္၏ ႏုိ၀င္ဘာလ ရက္တရက္ဟုသာ။ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ျမစ္၏ အလယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားထားရသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္အတြင္းတြင္ ႏွင္းမႈန္တို႔သည္ ထူထပ္သိပ္သည္းစြာ က်ဆင္းေနဆဲျဖစ္၍ ဆိပ္ကမ္းကုိ လံုး၀ လွမ္းျမင္ရျခင္းမရွိ။ ႏွင္းကြဲမွသာ ေသေဘၤာသည္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
အေႏြးထည္ဇစ္ကို အဆံုးထိဆြဲတင္ရင္း က်ေနာ္လိုက္ပါလာသည့္ အခန္းမွ ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင္၍ ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏႈတ္မွလည္း အဆိုေတာ္ ခင္၀မ္း၏ “ျပည္မွာေဆာင္း” သီခ်င္းကို တီးတိုးညည္းဆိုလွ်က္။ ျမစ္ျပင္တခုလံုးသည္ ခရမ္းႏုေရာင္ႏွင္းမႈန္တုိ႔ျဖင့္ အံု႔မႈိင္းမႈန္ရီေနေလသည္။
က်ေနာ္ ဒီခရီးကို ယခုမွသြားဖူးျခင္းမဟုတ္။ သြားခဲ့ လာခဲ့ေပါင္းမ်ား၍ ေခါက္႐ိုးပင္က်ဳိးေနေလၿပီ။ ယခုလည္း ရန္ုကုန္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ ၿမိဳ႕နယ္ဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ေပးပုိ႔ရင္း ဌာန၏ bye laws မ်ား အတည္ျပဳခ်က္ယူၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စီတ္အစဥ္သည္ ႐ံုးသို႔ျပန္ေရာက္လ်င္ ေဆာင္႐ြက္ရ မည့္ အလုပ္မ်ားကို အစီအစဥ္ခ်ရင္း မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေတြးေနမိသည္မသိ။ ဥၾသရွည္ဆြဲ၍ သေဘၤာလႈတ္ရွားလာမွ သတိ၀င္လာသည္။
ဆိပ္ခံေဘာတံတားသို႔ သေဘၤာကပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ အလုအယက္ ေရာက္ရွိ လာေသာ ဆပ္ကမ္းကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ား၊ ဆိုကၠားသမားမ်ားက သေဘၤာ ေပၚသို႔ သူ႔ထက္ငါ အရင္ေရာက္ေအာင္ တက္ရင္း တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ ခရိးသည္တို႔ကို လာေရာက္ ႀကိဳသူတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိးေအာ္ေခၚသံတို႔သည္ ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ရွိ၏။ “… … … ၿမိဳ႕မွ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုပါ၏” ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္မွ မီးတို႔သည္လည္းလင္းလာၿပီး ၿမိဳ႕၏ဆိပ္ကမ္းသည္ အသက္၀င္လာေလၿပီ။

ေအးေအးေဆးေဆး လူရွင္းမွ ဆင္းေတာ့မည္ဟု ဆံုျဖတ္ရင္း ကုတင္ေပၚထုိင္၍ ဖိုင္တြဲမ်ားႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ တို႔ကို စစ္ေဆးေနခိုက္ “ဦးဦး သမီးဘာကူသယ္ေပးရမလဲဟင္” ခ်မ္းလြန္း၍ ေမးခ်င္း႐ိုက္ေနသည့္ အသံႏွင့္အတူ အခန္း၀တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ ၇ - ႏွစ္/ ၈ - ႏွစ္ အ႐ြယ္ မိန္းကေလးငယ္တဦး။ ေအးလြန္းသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတြင္ အကြက္မေပၚေတာ့သည့္ ဖလံနယ္ အက်ႌလက္ရွည္ကေလးႏွင့္ ဒူးဆစ္ေရာက္လုနီးကပ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကေလးကို ၀တ္ထားသည္။ ခ်မ္းရွာ၍ထင့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ ျပာေနသည္လား၊ မညး္ေနသည္လား ခြဲျခားမတတ္ေတာ့။ က်ေနာ္ခတၱမွ် အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္
“ဦးဦး မွာ ပစၥည္းမမ်ားပါဘူးကေလးရယ္။ ဦးဦး သယ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကူသယ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး”
“ဟိုက ဖိုင္တြဲေတြကို ကူသယ္ေပးပါရေစ ဦးဦးရယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ရင္ သမီးကို မုန္းဖိုးေလး ေပးပါေနာ္။ သမီးေမာင္ေလးအတြက္ပါ”
ႀကိဳးႏွင့္စည္းထားေသာ ဖိုင္တြဲမ်ားကို လက္ညႇဳိးညႊန္ရင္း ေျပာလာသျဖင့္
“ဦးဦး မုန္႔ဖိုးေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္၊ ဖိုင္တြဲေတြကိုေတာ့ မသယ္ပါနဲ႔၊ မေတာ္တဆ ေရထဲက်သြားရင္ ဒုကၡ၊ အဲဒါေတြက အေရးႀကီးတယ္ကြ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူမလက္ထဲသို႔ တစ္ဆယ္က်ပ္တန္တ႐ြက္ကို ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ဤတြင္ ကေလးမက …
“အလကားမယူခ်င္ပါဘူး ဦးဦးရယ္၊ ဟိုအိတ္ကေလးကို သမီးကူသယ္ေပးမယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ခရီးသြားလွ်င္ လြယ္ေလ့ရွိသည့္ ဂ်င္းလြယ္အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္ရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားေတာ့မွ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကုိ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ေၾသာ္ … ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကလည္း မသန္ရွာပါကလား၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ … … ။
က်ေနာ္သည္ ဌာနဆိုင္ရာ တာ၀န္ျဖင့္ ခရီးအေတာ္မ်ားမ်ားကို ထြက္ခဲ့ဘူးသည္။ ရထားဘူတာ၊ ကားဂိတ္၊ သေဘၤာဆိပ္မ်ားတြင္ ယင္းကေလးမအ႐ြယ္ ကေလးတခ်ဳိ႕သည္ ပံုသ႑န္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔ကို တတြတ္တြတ္ေျပာဆိုရင္း ခရီးသည္မ်ားခံမွ ေငြေၾကးအလို႔ငွာ ေတာင္းရမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရစၿမဲပင္။ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္။ ၂ - ႏွစ္/ ၃ - ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်ီပိုးရင္း “သားရဲ႕ ညီမေလး ထမင္းမစားရေသးလို႔ပါ” “သမီးရဲ႕ေမာင္ေလးအတြက္ ႏုိ႔ဖိုးေလးေပးပါ” စသည္ျဖင့္။ ယင္းကေလးငယ္မ်ားသည္ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူေတာင္းစားဘ၀သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာလာၾကရေလၿပီ။
ထိုသုိ႔ ျမင္ရေလတိုင္း ထိုကေလးတို႔၏ ေနာက္ေရးကို စဥ္းစားမိၿပီး ရင္ေမာမိသည္။ ဒီေခတ္၊ ဒီစနစ္မွာမွ လူလာျဖစ္ၾကရေသာ ကေလးငယ္မ်ား။ ေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုး၏ ၾကမ္းတမ္းျပင္းထန္လွသည့္ ႐ိုက္ခ်က္ကို ဘုမသိ ဘမသိ ဒဏ္ခံေနရသည့္ အနာဂတ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ အမိႏုိင္ငံ၏ အင္းလားျဖစ္ရလာမည့္ ကေလးငယ္မ်ား။ ဤကေလးငယ္မ်ားသည္ အာဏာရွင္တစု၏ “ဘက္ေပါင္းစံု ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာႏုိင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ … ” ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ တေန႔တာ ၀မ္းျပည့္ေရးအတြက္ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ် (ေတာင္းရမ္းျခင္းျဖင့္) ေျဖရွင္းေနၾကရေလၿပီ။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ျမန္မာ့အသံမွ ထုန္လႊင့္ေလ့ရွိသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္၏ စာသားအခ်ဳိ႕ကုိ သတိယမိသည္။ “ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မင္းတို႔မဟုတ္လား။ စာႀကိဳးစားၾက ေဖေဖခ်စ္တဲ့ သမီးနဲ႔သား … ” တဲ့။
တခုခုေတာ့ျဖင့္ လြဲေနၿပီထင္သည္။ ၎ကေလးတို႔၏ အမိအဖတို႔သည္ အဘယ္မွာ ေက်ာင္းထားႏုိင္မည္နည္း။ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္သည္ အလယ္တန္းအဆင့္အထိ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ဆိုေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀င္ေၾကးမွ အစျပဳသည့္ ေနာက္ထပ္အေထြေထြကုန္က်စရိတ္မ်ားကုိ ယင္းကေလးတို႔၏ မိဘမ်ား တတ္ႏုိင္ပါမည္ေလာ။ သို႔ျဖစ္၍ မိသားစု၏ ဆင္းရဲတြင္းကို သူတို႔ေလးေတြ၏ဘ၀ႏွင့္ ကူျဖည့္ေပးရင္း ၎ကေလးတို႔သည္ ေက်ာင္းႏွင့္ေ၀းခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္တံုေလာ။ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းလ်ာတို႔သည္ ခြက္လက္စြဲ၍ ေတာင္းစားေနၾကရၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ထိုကေလးငယ္တို႔၏ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ စိုး႐ြံ႕ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေမွ်ာင့္လင့္ခ်က္မဲ့ျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ေလာကႀကီးအတြင္းမွ မျမင္ရေသာ တစံုတဦးကုိ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနသေယာင္ေယာင္။ သေဘၤာေပၚမွ မိန္းကေလးကေတာ့ျဖင့္ မုန္႔ဖိုးတစ္ဆယ္ကို အလကားမယူလို သူတတ္ႏုိင္သည့္လုပ္အားႏွင့္ ျပန္လည္ အက်ဳိးျပဳလိုေသာ သူမ၏ စိတ္ဓါတ္ကို တန္ဖိုးထားဦးညႊတ္မိ၏။

---- ---- ---- ----

“ဘယ္လိုမိဘေတြကမ်ား အားအားလ်ားလ်ား ေမြးထားသလဲမသိပါဘူးေတာ္။ သူခိုးေလးေတြ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးတယ္”
“သမီးဘာမွ မခိုးရပါဘူး ႀကီးႀကီးရယ္၊ ေအာက္မွာေတြ႔လို႔ ေကာက္မိတာပါ၊ သမီးေမာင္ေလးဖို႔ပါ။ ေမာင္ေလးကို ေကၽြးခ်င္လို႔ပါ”
သူငယ္ခ်င္းေစ်းတာ၀န္ခံ၏ ႐ံုးခန္းအတြင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာေနခိုက္ အထက္ပါ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လူသံုးဦး ႐ံုးခန္းအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာၾကသည္။ ဦးေဆာင္၀င္လာသည့္ မိန္းမႀကီးက တတြတ္တြတ္ေရ႐ြတ္ရင္း က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအား …
“ဦးစီး ဒီေကာင္မေလး က်မဆုိင္က ပစၥည္းကို အလစ္သုတ္ေျပးတယ္။ လိုက္ဖမ္းလို႔မိေတာ့ အထုတ္ကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ၿပီး မိတ္ထားတယ္။ ေတာင္းလို႔မရဘူး။ အဲဒါ ဦးစီး ၾကည့္ရွင္းေပးပါ။”
က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … လား … လား သေဘၤာေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ကေလးမေလးပါလား။
ကေလးမေလးက သူ၏ရင္ဘတ္ထဲမွ အထုတ္ကေလးတထုတ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပုိက္ထားရင္း ငုိသံစြတ္လ်က္က …
“သမီးမခိုးပါဘူး ဦးဦးတို႔ရယ္။ သူတို႔က ေအာ္ၿပီး အတင္းလိုက္လို႔ ထြက္ေျပးမိတာပါ။ အိတ္ထဲကဟာက ေမာင္ေလးဖို႔ပါ။ သမီးကို မဖမ္းပါနဲ႔ေနာ္” လို႔ေျပာရင္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႔သည္ ပါးျပင္ကုိျဖတ္၍ ႐ံုးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်လာေလၿပီ။
ငိုေနသည့္ကေလးမကို ယခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဆီႏွင့္ကင္းေ၀းလြန္းသည့္ ဦးေခါင္းထက္မွ ဆံပင္တို႔သည္ နီက်င္က်င္ပြေယာင္းေယာင္း၊ အဟာရဓာတ္ျပည့္၀စြာ မရသည့္ ပိန္လြန္းေသာခႏၶာကုိယ္သည္ ခ်မ္းလြန္း၍လား ေၾကာက္၍လား မေျပာတတ္။ တဆက္ဆက္တုန္ယင္ေနသည္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘာဆက္လုပ္မည္ကို သိလိုေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္ပါပဲ က်ေနာ္ဆက္ထုိင္ရင္း အကဲခတ္ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက …
“ကဲဆိုစမ္းပါဦး ဒီကေလးက ခင္ဗ်ားဆုိင္က ဘာပစၥည္းကို အလစ္သုတ္သြားလို႔လဲ”
ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီးက တခ်က္ေတြကနဲျဖစ္သြားၿပီး …
“ဘာခိုးသြားသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆုိင္ေနာက္မွ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ေတြ႔လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ အဲဒါ သူတခုခု ခိုးသြားလို႔ေပါ့။”
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက စိတ္မသက္မသာ တစ္ခ်က္ညည္းလိုက္ရင္း ကေလးမေလးကိုၾကည့္လိုက္ကာ …
“သမီး၊ သမီးရင္ဘတ္ထဲက အိတ္ကို ဦးဦးကို ခဏျပ။ သမီးကို ဦးဦးတို႔မဖမ္းပါဘူး”
ေျပာရင္း ထုိင္ခံုမွထကာ ခေလးမေလးေရွ႕သုိ႔ သြားရပ္လိုက္သည္။ ကေလးမေလးက မထုတ္ခ်င္ထုတ္ခ်င္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ထဲမွ အထုတ္ကေလးကုိ ထုတ္ၿပီးေပးလုိက္သည္။ အထုတ္တြင္းမွ ပစၥည္းတို႔ကို ႐ံုးခန္း၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ ပစၥည္းေလးေတြက …
ကုန္ေျခာက္တကာတို႔မွ စြန္႔ပစ္ထားေသာ တျခမ္းပုတ္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ အာလူး … စသည္
ကုန္စိမ္းဆုိင္တို႔မွ လႊင့္ပစ္ထားေသာ ခရမ္းခ်ည္သီး၊ ခရမ္းသီး … စသည္
ပုတ္လု႔နီးနီးကုန္စိမ္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ ထြက္လာသည္က လက္တ၀ါးစာအ႐ြယ္ ပုတ္အဲ့အဲ့ ငါးကေလးတေကာင္…
႐ံုးခန္းအတြင္းရွိလူမ်ား၏မ်က္ႏွာသည္ အံုဆုိင္းမွံဳမႈိင္းသြားၾကသည္။
ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ လာပို႔ေသာ မိန္းမႀကီးႏွင့္ အေဖာ္တို႔ ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းသည္ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အျမန္ခတ္ရင္း ကေလးမေ၏အိတ္ထဲသို႔ ပစၥည္းတို႔ကို ျပန္ထည့္ေပးေနသည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ အိပ္ကပ္ထဲမွ တရာက်ပ္တန္တ႐ြက္ကို ထုတ္ၿပီး ကေလးမ၏ ေသးလွီးသည့္လက္ကေလးထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ျပဳတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္လ်က္ အေ၀းတေနရာသို႔ ေငးရီ။ မ်ကရည္စို႔မ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ ၀မ္းသာလြန္းသည့္ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာ။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ က်ေနာ္တသက္မေမ့ေတာ့။
အတန္ၾကာ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ေနၿပီးမွ ညိဳ႕အံုေသာမ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ဘက္သို႔ လွည့္လာၿပီး
“ခက္တယ္သူငယ္ခ်င္း ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္ေနၾကၿပီ၊ လူေတြရဲ႕ ၾကင္နာသနားမႈဆိုတာ ငါတို႔ဘယ္မွာ ရွာၾကမလဲ၊ ဒီတရားခံက … ”
စကားကိုျဖတ္၍ က်ေနာ့္မ်က္မွာကို ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီး …
“အဲဒီကေလးမေလးရဲ႕ အေမက စိတ္မႏွံေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ ၃ - ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ အခု သူပဲ လုပ္ေကၽြးေနတာ”

---- ---- ---- ----

ေန႔စြဲတုိ႔သည္ ထိန္းခ်ဳပ္တား၍မရ။ စီးဆင္းေနၾကသည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ႏွင့္တို႔ အသိပ္သည္းဆံုးလ၊ ဒီဇင္ဘာ
“တာ၀န္မွဴး၊ တာ၀န္မွဴး … ဦးစီးေခၚေနတယ္”
႐ံုးေရွ႕မွ ေခၚသံၾကား၍ က်ေနာ္အခန္းအတြင္ အစီရင္ခံစာတခုကို လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္ေနသည္ကို ရပ္ၿပီး ဦးစီးအရာရွိ႐ံုးခန္းအတြင္း ၀င္သြားလိုက္သည္။
“ဦးစီး၊ ဘာကိစၥလည္း”
ေမးရင္း သူ႔စားပြဲေရွ႕ ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္ရင္း ယူနီေဖာင္း၊ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲမွ မ်က္စုစာအုပ္ကုိ လိုလိုမယ္မယ္ ကုိင္လိုက္သည္။ ဦးစီးအရာရွိက …
“ညီေလး ကျပားတံေဆာင္းေဘးက သာသနာ့ဗိမၼာန္ေရွ႕က ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္နားမွာ ကေလးအေလာင္း ၂ ေလာင္းေတြ႔တယ္လို႔ ရဲစခန္းက အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီေနရာကို ငါ့ညီသြားၿပီး လိုအပ္တဲ့ကိစၥေတြ လုပ္ေပးၿပီး အစီရင္ခံစာတင္ဖို႔ အခ်က္အလက္ယူခဲ့ပါ။”
ဦးစီးအရာရွိ၏စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ဌာနပုိင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကိုစီးရင္း သူညႊန္သည့္ေနရာသို႔ အေသာ့ႏွင္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ အသင့္ေရာက္ေနေသာ ရဲအရာရွိတဦးႏွင့္အတူ ၀ုိင္းအံုေနသည့္ လူမ်ားကို တိုးေ၀ွ႔ရင္း ၿခၤေသ့ႀကီး ၂ ေကာင္ေရွ႕အေရာက္တြင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္သည္က ရင္ကိုနင့္ကနဲ ျဖစ္ေစသည္။
တန္ေဆာင္းေရွ႕ ၿခၤေသ့ႀကီးႏွင့္ အုတ္တံတုိင္းၾကား ေလကြယ္သည့္ေနရာကေလးတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္က ညိမ္းေနသည္မသိသည့္ ျမက္ေျခာက္မီးပံုကေလး၊ ၎ေဘးတြင္ ေအာက္ခံ အက်ႌပါးကေလးႏွင့္ ေခြေခြကေလး လဲေလ်ာင္းေနသည့္ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးေသာ ကေလးမေလး။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာက ယခင္သူ၀တ္ဖူးသည့္ ဖလံနယ္အက်ႌကေလးႏွင့္ ပတ္ထားသည့္ ၃/၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးငယ္တဦး။ မီးတို႔သည္ၿငိမ္းေနေလၿပီ။ အသက္တို႔သည္ ကင္းေနေလၿပီ။
က်ေနာ္ႏႈတ္မွ တစံုတခုကို ဖြင့္ေအာ္လုိက္ခ်င္မိသည္။ ေစ်းတာ၀န္ခံ႐ံုးမွ ပံုရိပ္မ်ား၊ သေဘၤာေပၚမွ ပံုရိပ္မ်ား၊ သူကေလးေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ား။ အားလူးပုတ္၊ ၾကက္သြန္ပုတ္၊ ငါးပုတ္မ်ား …
ေလာကပါလနတ္တို႔သည္ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္၏။ ယခုယင္းေလာကပါလနတ္မင္းတုိ႔သည္ အဘယ္သို႔ အေလလိုက္ေနသနည္း။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဤႏုိင္ငံကုိ အစိုးရသူတို႔အား ေရွာင္က်ႈ္ေန၍ေလာ။
ဒီဇင္ဘာႏွင္းတို႔သည္ က်ၿမဲ … … … သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္သလို … …. … ။

ဒီမို